Yves Saint Laurent-Pierre Bergé: L'Amour fou

Februari 2002: een zichtbaar aangeslagen Yves Saint Laurent maakt op een persconferentie bekend dat hij stopt met de mode. ‘J’ai vécu pour la mode, et par la mode.’ Juni 2008: levensgezel Pierre Bergé richt zich tot de overleden Yves in de kerk. Twee ontroerende momenten in een leven van twee mannen die hecht met elkaar waren verbonden. Eerst door de liefde, daarna door hun werk en de gemeenschappelijke liefde voor de kunst.

Pierre Bergé is de verteller die de rode draad vormt van de documentaire L’amour fou. Hij bladert terug door het leven van de couturier, naar het begin, hun eerste ontmoeting.

Het idee voor de film is langzaam gegroeid. Regisseur Pierre Thoretton vertelt hoe hij, samen met de producer, beelden ging schieten in de verschillende huizen van Saint Laurent. Zijn appartement in Parijs, zijn huis in Marrakech, zijn datsja in Normandië. “Maar er zat geen leven in de film, en ik herinnerde me iets wat Pierre Bergé ooit had gezegd: ‘Ik zou een museum willen oprichten waar op de gevel staat: vanwaar komt het geld, waar gaat het geld naartoe?’ In dat museum zou hij de mode van Saint Laurent en hun kunstcollectie samenbrengen, om aan te tonen hoe het ene het andere heeft gevoed. Die zin was me bijgebleven.”

Toen Thoretton kunsthandelaren en verzamelaars begon te contacteren, bleek dat de band tussen de twee mannen altijd kwam bovendrijven. Hoe ze samen kozen, hoe de ene niets deed zonder de ander. “Ik had mijn thema: een liefdesgeschiedenis.”

Een geschiedenis die begint in het huis Christian Dior, waar een doodverlegen, slungelachtige jongeman zijn debuut maakt als ontwerper. Hoe hij, na zijn oproep voor legerdienst, in een depressie verzeilt, en door Bergé wordt opgevist om zijn eigen modehuis te beginnen.

Het is inmiddels een publiek geheim dat het pad van de couturier niet over rozen liep. Te vroeg te veel verantwoordelijkheid. Glorie. Angst. Verwend. Onzeker. De vlucht in drank en drugs, de ontwenningskuren, de fysieke aftakeling. Bergé en de regisseur gaan dat in de film niet uit te weg, maar er is veel meer plaats voor schoonheid. Voor de fabelachtige haute-couturejurken, maar vooral voor de huizen, die magnifiek waren ingericht. En voor de kunstcollectie. Die zien we van de muren halen, inpakken, naar het veilinghuis brengen en onder de hamer gaan. Voor even fabelachtige bedragen.

Ik heb veel boeken en artikels gelezen over Yves Saint Laurent. Ik heb veel foto’s gezien. Ik heb tal van zijn haute-couturedefilés gezien. Maar in deze film komt de geschiedenis van de jonge Yves tot leven op een manier die weinigen ooit hebben gezien, bijvoorbeeld met Warhol in New York en de Rolling Stones in Marrakech.

Ik had Bergé enkel gezien in zijn rol van ‘generaal’, de nuchtere man die de wankele ziel bij de les moest houden. In de film zien we een andere Bergé. Nuchter, zakelijk, ja, maar toch ook heel gevoelig en verliefd. Voor wie niet in mode of kunst geïnteresseerd is, kan het een lange film zijn. Voor alle anderen: ga dat zien.

Agnes Goyvaerts, specialist lifestyle en mode, in De Morgen 21 september 2011

Zie ook FilmMagie nr. 607