YOUNG@HEART

Aan het begin van de film lijkt het een grap: het bejaardenkoor dat Should I Stay or Should I Go van The Clash inzet. En wat te denken van I Wanna be Sedated van The Ramones? Dat is nog eens iets anders dan arsenicum en oude kant. De punkers van toen zijn toch nog niet zó oud?
Gezongen door de tachtigplussers van het Amerikaanse Young at Heart-koor uit Northampton, Massachusetts, krijgen al die liedjes onbedoeld een dubbele bodem. In het ongunstigste geval roepen ze de associatie op met karaoke zingende Muppets. In hoeverre dat de bedoeling was van het sinds de jaren tachtig in wisselende samenstellingen actieve koor wordt nooit helemaal duidelijk in de feelgood-documentaire Young@Heart van de Britse tv-maker Stephen Walker. Feit is dat ook hij comfortabel meesurft op het absurdisme van de situatie.
Naarmate we de koorleden gedurende de bijna twee uur durende backstage­film beter leren kennen, ontdekken we dat de meesten van hen niet eens bijzonder dol zijn op de liedjes die ze zingen. Opera en klassieke musicals, daar luisteren ze thuis naar. Het repertoire van Coldplay en Radiohead zegt hen niets en bij het oefenen van Sonic Youths Schizophrenia stoppen ze provisorische oordopjes van wc-papier in hun oren tegen de herrie.

Dat ze toch drie keer per week en vaak van verre naar de repetities komen, maakt hen reuze innemend. Het samen zingen, hoe maf de arrangementen ook zijn, betekent echt iets voor ze. Minder sympathiek lijkt dirigent Bob Cilman. Hoewel zijn koor inmiddels buitengewoon populair is en aan de vooravond staat van alweer een tournee, wekt de film het vermoeden dat hij zijn muziekkeuze over de hoofden van zijn zangers vaststelt. Met zijn blije Engelse televisiestem doet regisseur Walker weinig om die indruk te ontkrachten.
Het mag geen verbazing wekken dat een speelfilmversie van Young@Heart inmiddels al in de maak is. Want meer nog dan de idiotie van de situatie (middenin de film zit opeens een homemade-videoclip van Talking Heads Road to Nowhere) overheerst het sentiment. En dat wordt zowaar nog oprecht als twee van de koorleden kort na elkaar overlijden. Dat kan zelfs het uit volle borst meeblèren van Stayin’ Alive van The Bee Gees niet voorkomen – het liedje dat overigens onlangs is aanbevolen om tijdens reanimatie hardop te neuriën om ritme te houden.

Dana Linssen in NRC Handelsblad 29 oktober 2008

Zie ook FilmMagie nr. 590