Y aura-t-il de la neige à Noël?

Cineaste

Sandrine Veysset is bijna 30 jaar oud.  Ze werd geboren op het Franse platteland in het departement van de Hérault.  Zij studeerde in Montpellier.  Toen ze vernam dat cultregisseur Leos Carax decorateurs zocht voor zijn miljoenen decor van les amant du pont neuf in 1991 trok ze meteen naar Parijs.  Carax waardeerde haar talent en stimuleerde haar om zelf aan een filmscenario te werken.  Vier jaar lang schreef ze aan het script van y aura-t-il de la neige à noël?  vast overtuigd dat alleen plattelandsverhalen haar interesseerden.  ‘Ik had er behoefte aan een film te maken over situaties die ik zelf gekend heb’, verklaart ze haar keuze in interviews.  ‘Ik wou geen stereotiepe kijk op het leven op het platteland geven, maar een visie die zowel de hardheid als de schoonheid van het plattelandsbestaan zou typeren.’  De opnamen namen veel tijd in beslag, vermits de film zich afspeelt tijdens wisselende seizoenen.

Gegeven

Het verhaal begint op een zomeravond in Zuid-Frankrijk.  Een moeder leeft er met haar zeven kinderen.  Een band van tederheid en medeplichtigheid verzacht hun harde levensomstandigheden;  De vader is vaak afwezig, het grote gezin geniet niet echt zijn belangstelling.  Maar als hij er is legt hij zijn wil op en voert vaak harde, vaak onmenselijke bezuinigingen door.  Toch slaagt de energieke moeder erin de hoop niet op te geven.  Misschien sneeuwt het wel met Kerstmis? 

Bespreking

Debutante Sandrine Veysset koos voor een realistische stijl om haar aangrijpend verhaal te vertellen.  Y aura-t-il de la neige à Noël? is een vertederende ode aan het moederschap en aan de liefde van de moeder voor haar kinderen en omgekeerd.  Het sterke punt van de film is dan ook de moederfiguur: haar warmte en onophoudelijke energie worden door actrice Dominique Reymond beklijvend gestalte gegeven.

Veysset heeft haar film ingebed in het klimaat en het landschap van Zuid-Frankrijk.  De kijker heeft de indruk dat hij naar een documentaire zit te kijken, want de cineaste heeft bewust enkele geijkte filmvormen vermeden: geen muziek, geen vormtechnische ingrepen; ze koos voor eenvoudige beeldopnamen en een beperkt aantal acteurs.  Er zit een greintje germinal in deze film: sociale bewogenheid, geleidelijke bewustwording van de personages, de seizoenen (zomer, herfst, winter) als leidraad van het verhaal, de onrechtvaardige uitbuiting, de menselijke brutaliteit…  Elementen te over voor een sociaal drama. (1)

                                                                 Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen