Woman at War (Kona fer í stríð)

Het eenmansgevecht van een vrouw

Met feelgoodfilms is het niet anders dan met politici: zelden houden ze woord. Gelukkig gaat dat niet op voor het bijzonder charmante ‘Woman at War’.
De IJslandse regisseur Benedikt Erlingsson heeft de timing mee. Twee dagen nadat meer dan 65.000 klimaatbezorgde burgers door Brussel zijn getrokken, komt bij ons zijn eenmansgevecht rond dit topic in de zalen. Een geslepen ¬activiste is de aanstoker van een kat-en-muisspel dat bijzonder amusant uitpakt.

Halla (Halldóra Geirhardsdóttir) is vijftig, koppig en zonder vrees. Toen ze nog wat jonger was, wilde ze een kind adopteren. Nu heeft deze alleenstaande vrouw wel wat anders aan haar hoofd. De groeiende aluminiumindustrie in de regio viseert de ongerepte hoogvlakten, terwijl daar al ontelbare hoogspanningsmasten de boel ontsieren.

Een regelrechte oorlogsverklaring is voor haar de enige optie. Daarvoor hoeft ze geen leger achter zich te hebben; Halla heeft genoeg aan een pijl en boog. Maar dan krijgt ze onverwachts alsnog de kans om een adoptiekind groot te brengen. Valt dat wel te rijmen met haar activisme?

Het is een plezier én een opluchting dat deze vrouw in niets beantwoordt aan het duffe geitenwollensokkencliché. In het dagelijks leven is zij de graag geziene dirigente van een amateurkoor, dat overigens geen weet heeft van haar ideologische agenda. Geirhardsdóttir slaagt er moeiteloos in om dat dubbelleven ook voor de kijker in balans te houden.

‘Woman at War’ gaat de ernst van het onderwerp niet uit de weg, maar de geestige elementen voorkomen dat het topzwaar uitdraait. Dankbaar is de Latijns-Amerikaanse rugzaktoerist die telkens weer opduikt, of het driekoppig orkest dat op de meest verrassende momenten in beeld komt terwijl het de soundtrack brengt.

Even vreesden we ergens nog een boodschap van algemeen nut in de maag gesplitst te krijgen. Maar Erlingsson voelde er gelukkig niets voor om als een drammerige schoolmeester met het vingertje te zwaaien.
In zijn tragikomische debuut ‘Of Horses and Men’ had de filmmaker, die zijn sporen verdiende in de theaterwereld, het ook al over de manier waarop de mens zich verhoudt tot de natuur. Deze keer haakt hij in op de brandende actualiteit. Dat leverde hem onlangs de LUX-prijs op – een erkenning van het Europese Parlement voor de manier waarop deze film zich in het publiek debat mengt.

Het moet gezegd: wat is ‘Woman at War’ in deze tijden van politieke passiviteit een prettig en verkwikkend medicijn tegen oprispingen van machteloosheid.

Ruben Aerts in De Standaard/DS2, dinsdag 4 december 2018, p. 7