West Side Story

Fantastische opfrisbeurt voor tijdloze klassieker

Op vrijwel alle fronten is Steven Spielbergs remake van West Side Story een verbetering. In de precies zestig jaar oude film van Robert Wise en Jerome Robbins speelde de witte actrice Natalie Wood de Puerto Ricaanse Maria. Spielberg cast bewust latino- en latina-acteurs en -dansers als leden van de Puerto Ricaanse straatbende The Sharks en hun aanhang. Daarnaast consulteerden scenarist Tony Kushner en Spielberg specialisten om te helpen de Puerto Ricaanse cultuur zo authentiek mogelijk over het voetlicht te brengen. Ook wordt er meer Spaans gesproken in dialogen die onvertaald blijven. Een ander zwak punt van de film uit 1961 was de weinig expressieve Richard Beymer als Tony, de voormalige leider van The Jets, de aartsrivalen van The Sharks. Vooral omdat Tony – maar ook andere personages – nu een rijker achtergrondverhaal heeft, is Ansel Elgort beter dan Beymer.
Spielbergs ‘West Side Story’ is gesitueerd in 1957, het jaar waarin de oorspronkelijke musical van Leonard Bernstein (muziek), Stephen Sondheim (teksten) en Jerome Robbins (choreografie) in het theater debuteerde. Decor is een stadsvernieuwingsproject waarbij het territorium van de in een bendeoorlog verwikkelde Jets en Sharks met de grond gelijk wordt gemaakt. ‘Life is all right in America / If you’re all-white in America’ is meer dan ooit de kernregel van West Side Story. De nieuwe bewerking van Kushner en Spielberg benadrukt niet alleen het racisme van de politie maar ook dat van straatbende The Jets en probeert daarvoor een sociologische verklaring te geven: opgroeien in armoede en afwezigheid van ouders. Maar ook de machocultuur van hun Puerto Ricaanse rivalen The Sharks is onderwerp van kritiek. Als hun leider Bernardo tegen zijn vriendin Anita zegt dat hij zes baby’s met haar wil maken als ze eenmaal terug zijn in Puerto Rico antwoordt zij assertief dat hij dan maar met een poes moet trouwen. Als Maria en Tony elkaar ontmoeten op een door Spielberg dynamisch geënsceneerde danswedstrijd is het liefde op het eerste gezicht. De beschermende Bernardo wil niet dat zijn zus Maria (overtuigend gespeeld door nieuwkomer Rachel Zegler) met een ‘gringo’ zoals Tony gaat: zij moet met Chino trouwen, “een van ons”.
Tony woont in de nieuwe versie in bij Valentina, een mooie rol van Rita Moreno, die Anita speelde in de originele film. Zij mag het fraaie ‘Somewhere’ zingen, een kippenvelmoment. Spielberg brengt de energieke choreografie van Justin Peck rustig in beeld, in schitterende breedbeeldcomposities die soms doen denken aan die van Wise uit 1961. De balkonscène met Tony en Maria vormt een lyrisch hoogtepunt, het in monochrome grijstinten gefilmde gevecht tussen de rivaliserende straatbendes in een loods is een dramatisch hoogtepunt. Artistiek gezien is dit absoluut geen overbodige remake. Ook inhoudelijk niet, want de in ‘Somewhere’ bezongen “new way of living” – het vreedzaam samenleven van verschillende bevolkingsgroepen – is nog steeds niet bereikt. Verre van.

André Waardenburg in NRC Handelsblad, 8 december 2021, p. 26