Waking Ned Devine

Tully More

Waking Ned Devine neemt een snelle start. Vanuit de ruimte wordt ingezoomd op het slaperige Tully More, een dorpje met 52 inwoners. Twee kranige oldtimers, Jackie en Michael, lezen in de krant dat een andere dorpsbewoner de lotto heeft gewonnen, maar zijn identiteit niet wil prijsgeven. Jackie scant het hele dorp op zoek naar tekenen van plotse rijkdom. Uiteindelijk stoot hij op de waarheid: de winnaar is Ned Devine. Alleen, wanneer hij Ned gaat opzoeken in zijn afgelegen cottage, blijkt dat de verse miljonair is overleden door de schok van het winnen. Hij houdt het winnend lottoticketje nog in zijn hand.

De kans dat Jackie nu nog geld kan aftroggelen van de winnaar is tot nul teruggebracht. Hij ontwikkelt echter een veel leper plan. Hij laat Michael doorgaan voor de dode Ned. Een afgevaardigde van de lotto arriveert in Tully More om te controleren of alles correct is verlopen. Wanneer Michael en Jackie denken dat ze in hun opzet slagen verklaart de lottoman dat hij nog verdere controlestappen moet zetten in verband met de identiteit van Ned.

Schelmen op leeftijd

Regisseur en scenarist Kirk Jones is een debutant die voordien reclamefilmpjes maakte. Niet dat dit tegen hem pleit. Waking Ned Devine maakt een aantal leuke plotwendingen, maar blijft eenvoudig gestructureerd. De film moet het hebben van de karakters van de personages veeleer dan van een ingewikkeld opzet. Dat maakt de film geen billenkletser, maar de kijker vertoeft anderhalf uur onder rare kwasten voor wie normaal doen maar één van de vele keuzen is die je in het leven maakt. De actie helpt de film tempo houden. Tot aan het zwart komisch einde verslapt de spanning zelden. Regisseur Kirk Jones baseerde zijn scenario op een krantenbericht, maar Waking Ned heeft verder geen enkel kenmerk van een waargebeurd verhaal. De film doet veeleer denken aan een ouderwetse schelmenroman, maar dan wel met twee schelmen op leeftijd. De ouderdom van Jackie O’Shea en zijn boezemvriend en broeder in het kwaad Michael O’Sullivan wordt uitstekend uitgebuit. Jones’ script is amusant en heeft vaart, maar de komedie komt vooral tot leven dankzij de vertolkingen van de in de Britse toneel- en filmwereld gelouterde hoofdrolspelers Ian Bannen en David Kelly. Los van de vlot uitgewerkte comedy-plot ontleent Waking ook veel van zijn charme aan de wijze waarop het Ierse dorpsleven is getroffen. De filmmakers slaan de juiste toon aan en sturen de kijker de bioscoop uit met het idee dat je kennis hebt kunnen maken met de vijftig dorpsbewoners, hoewel er in feite maar aandacht wordt besteed aan de wederwaardigheden van een stuk of tien karakters.

Plattelandskomedie

Ook al is de film (om belastingsredenen) opgenomen op het eiland Man, Ierofielen mogen Waking Ned Devine niet missen. De toon, humor en mentaliteit is door en door Iers. Maar ook filmliefhebbers die hun vakantie elders plegen door te brengen kunnen het nodige plezier aan deze plattelandskomedie beleven. Waking is een echte feelgood-film die het niet onaardig deed in regio’s die voeling hebben met de Ierse volkshumor. De film krijgt meerwaarde door een aardige nevenplot over een ongehuwde moeder die best wel met een varkenshoeder zou willen trouwen als hij maar niet zo zou stinken. Erg fijntjes in het scenario ingevoerd zijn de gesprekken over het leven en de eeuwigheid die haar zoontje voert met de dorpspriester ad interim. In het dorp ontbreken de roddel en de achterklap niet, evenmin als de Ierse sterke verhalen. De couleur locale wordt aangevuld met een stevig aangezette Ierse tongval, prachtige opnamen van het landschap en Keltisch getinte filmmuziek. Vernieuwend? Allerminst. Origineel? Ook niet. Maar wel hartverwarmend en bij vlagen erg grappig.