Juan de Dios Larraín, Pablo Larraín, Sebastián Lelio, Gonzalo Maza
Scenario
Sebastián Lelio, Gonzalo Maza
Acteurs
Daniela Vega, Francisco Reyes, Luis Gnecco, Aline Kuppenheim, Nicolas Saavedra, Amparo Noguera, Nestor Cantillana, Alejandro Goic, Antonia Zegers, Sergio Hernandez
Cinematografie
Benjamín Echazarreta
Montage
Soledad Salfate
Muziek
Nani García en Matthew Herbert
Prijzen
Oscars 2018: Beste niet-Engelstalige film
Filmduur
104 min
Wie transgenders nog altijd meer als curiosa dan als mensen ziet, moet hoogdringend naar Una mujer fantástica kijken. En al de rest ook. Een ontwapenende ode aan een sterke vrouw, heerlijk vertolkt door revelatie Daniela Vega. Eigenlijk is het jammer dat we u al moeten verklappen waar Una mujer fantástica over gaat. Zo verpesten we namelijk enigszins de verrassing die wij in de eerste minuten van de film mochten ervaren. Maar hoe gaan we u anders warm maken voor deze wondermooie Chileense prent?
Regisseur Sebastián Lelio (Gloria) gooit je zonder al te veel uitleg in het verhaal: we zien een man en een vrouw. Ze zijn verliefd, maken plannen en grapjes. Pas na een tijd begint het te dagen: Marina (fenomenale rol van Daniela Vega) is transgender. Precies door de kijker daar niet over te informeren, maakt Lelio meteen zijn punt: Marina is gewoon een mens, en wat er al dan niet tussen haar benen bungelt, is a) volstrekt onbelangrijk en b) niet onze zaak.
Rouwen verboden
De familie van Marina’s vriend Orlando (Francisco Reyes) denkt daar duidelijk anders over. Wanneer Orlando plots doodvalt, wordt Marina onvriendelijk verzocht om zo snel mogelijk op te krassen uit het liefdesnestje dat ze samen bewoonden. Op Orlando’s begrafenis is ze niet welkom. Ook de politie benadert Marina met wantrouwen: een oudere man en een transgender, dat ruikt naar prostitutie en criminaliteit! Una mujer fantástica is het portret van een vrouw die om haar geliefde wil rouwen, maar daarin op alle mogelijke manieren gehinderd wordt.
Sebastián Lelio werd op het filmfestival van Berlijn terecht gelauwerd voor zijn gelaagde scenario. Hij verbaast en verrast met complexe scènes, zoals die waar een bende schurken Marina’s gezicht met behulp van plakband tot een Elephant Man-achtige tronie vervormt. Een unheimlich zicht, dat perfect weergeeft hoe sommige mensen transgenders als freaks zien.
Maar hoeveel bewondering we ook hebben voor Lelio, dit is de film van Daniela Vega. Onmogelijk om op het einde niet van haar te houden. Met haar ontembare levenslust en droge humor trekt ze de oogkleppen zachtjes maar gedecideerd van je kop.