Tracks

Velen verklaarden Robyn Davidson voor gek toen ze in 1977 aan een lange voettocht door de Australische woestijn begon. De reis leverde haar echter een bestseller op, ‘Tracks’. Het boek is nu verfilmd.
Robyn Davidson is een vrouw van de wereld, en dat mogen we letterlijk nemen. In de loop van haar carrière heeft ze op meer dan 40 adressen gewoond, verspreid over vier continenten. Haar nieuwsgierige ziel en drang naar avontuur heeft ze naar eigen zeggen altijd al gehad, maar het begon in wezen allemaal met een krankzinnige missie in 1977. Toen nam ze vier kamelen op sleeptouw en legde ze samen met haar hond Diggity een tocht af van Alice Springs in de Northern Territory van haar thuisland Australië tot aan de Indische Oceaan 2.700 kilometer verderop.

De maandenlange reis zou haar langs enkele van de meest onherbergzame wegen en streken van het land voeren, zoals de vermaarde Gunbarrel Highway dwars door de Gibsonwoestijn of de Canning Stock Route door de Grote Zandwoestijn. Davidson was amper 25 toen ze het idee kreeg en ook al duurde het nog twee jaar voor ze eraan begon – er kwamen eerst de nodige voorbereidingen en tegenslagen aan te pas – toch geloofde niemand in haar slaagkansen.
37 jaar later weet ze trouwens zelf nog steeds niet wat haar precies aangezet heeft om zo’n helse tocht te ondernemen. ‘Ik denk dat er geen eenduidig antwoord bestaat op die vraag’, zegt ze. ‘Alles wat ik tot dan had meegemaakt, heeft meegespeeld. Terugblikkend denk ik dat ik vooral de behoefte voelde om iets te proberen wat groot en moeilijk genoeg was om een betekenis te geven aan mijn leven. En ik begreep instinctief dat ik er als volwaardig individu uit zou komen als het me lukte. Ik was een problematische jonge vrouw toen ik eraan begon. Die tocht heeft de basis gelegd voor wie ik nu ben.’

Schrik had ze niet, beweert ze. Tijdens de wachtperiode voor haar vertrek had ze zich grondig genoeg voorbereid. Bij een bizarre Oostenrijker had ze geleerd hoe ze met kamelen moest omgaan, ze had kennis gemaakt met aboriginals en ze wist hoe ze een geweer moest hanteren. ‘Ik ben nooit bang geweest voor de grote natuur’, vertelt ze. ‘Dat was zeker een voordeel. Ik hield van die woestijn.’ De liefde voor de uitgestrekte en fascinerende Australische natuur druipt ook van ‘Tracks’ als film, ook al is het verhaal op zich weinig lieflijk en komt de hoofdfiguur in een aantal benarde situaties terecht.

Regisseur John Curran windt er bovendien geen doekjes om dat Robyn Davidson op dat moment geen bijzonder sociale persoon was, een karaktertrek die hoofdactrice Mia Wasikowska knap meeneemt in haar vertolking.

Camel Lady
‘Tracks’ distilleert die persoonlijkheid helemaal uit het gelijknamige boek dat Davidson zelf in alle openhartigheid over haar reis schreef en waaruit duidelijk blijkt dat ze het vooral moeilijk had met één bepaald aspect van haar tocht. Om de nodige kamelen en essentiële bevoorrading te kopen, ging ze met tegenzin in op een voorstel van het natuurtijdschrift National Geographic. Dat wou haar sponsoren, op voorwaarde dat ze schriftelijk verslag zou uitbrengen en dat een fotograaf nu en dan mocht langskomen om kiekjes te nemen. Het werd er niet beter op toen de buitenwereld in de ban raakte van haar avontuur en er toeristen kwamen opdagen die de ‘camel lady’ met eigen ogen wilden zien.

‘Ik was totaal niet voorbereid op al die aandacht,’ bekent Davidson. ‘Plots moest ik een publieke figuur worden, terwijl ik van nature introvert ben. Ik ben nog nooit zo bang geweest als toen ik voor het eerst een speech moest geven. Geef mij maar een woestijn!’

Het succes van haar tocht en van het boek ‘Tracks’ dat volgde, gaf haar in elk geval de moed om van reizen haar leven te maken. Voor haar tweede boek, ‘Desert Places’, ging Davidson bijvoorbeeld een jaar leven bij rondtrekkende Indiase schaapherders (‘Een complete mislukking, al zijn het geweldige mensen’).

Ze heeft ook niets dan bewondering voor anderen die zichzelf durven uit te dagen, zoals het Nederlandse meisje Laura Dekker en haar zeiltocht rond de wereld. Al hoef je niet noodzakelijk je leven te riskeren, benadrukt ze. ‘Je moet dingen doen waar je je goed bij voelt,’ zegt ze. ‘Maar als je enkel probeert te kopiëren wat ik heb gedaan, snap je niet waar het mij om te doen was. Het belang van zo’n tocht is metaforisch, dat je alles mag doen waartoe je jezelf in staat acht. Als het betekent dat je de wereld rondvaart op een zeilboot, dan is dat prima. Als het wil zeggen dat je beslist om een kind te krijgen, dan is dat even geweldig. Zolang je maar je horizon verbreedt. Dat is wat telt.’

Ruben Nollet 2 juli 2014 in De Tijd

Zie ook FilmMagie nr. 646