Tout s'est bien passé

Met Tout s’est bien passé levert de Franse regisseur François Ozon een zoveelste meesterwerk af. Hij laat Sophie Marceau haar beste rol ooit vertolken als dochter die van haar vader de vraag krijgt hem te helpen sterven.
Voor Tout s’est bien passé verfilmde Ozon een eigen scenario, maar ditmaal gebaseerd op het gelijknamige, autobiografische boek van Emmanuèle Bernheim, geen onbekende voor Ozon. “Ik ontmoette haar in 2000 nadat ik de eerste 15 minuten van Sous le Sable had gefilmd en de productie stil lag”, vertelt de regisseur. “Mijn agent raadde me aan er een schrijver bij te betrekken en dat was Emmanuèle met wie het onmiddellijk klikte. Ik hield van haar fysieke schrijfstijl, ‘tot op het bot’ zoals ze die zelf omschreef.”
De twee werden vrienden en werkten nog vaak samen. Het was Berkheim die Ozon vroeg het boek te verfilmen. Ozon: “Ik hield van het ritme, de toon en het versnelde einde en climax die het boek haast op een misdaadroman deed lijken.” Ozon weigerde eerst: “Het was zozeer haar verhaal dat ik niet inzag hoe het mij eigen te maken.”

Acteursregisseur

François doet het weer, het beste uit zijn acteurs halen, niet in de eerste plaats bij Sophie Marceau (La Boum). Net als Patrick Duynslager vertelde in zijn inleiding tijdens de vertoning van de film op FFG on tour kunnen wij ons geen betere vertolking van Marceau herinneren.
In de bijrol van de andere zus schittert Géraldine Pailhas evenzeer, net als Ozons fetisjactrice Charlotte Rampling (Sous le sable). Niemand kan zo verbittering en kilte neerzetten als La Rampling. Zij vertolkt hier de vrouw van André Dussolier, die de man speelt die na een beroerte niet meer wenst te leven omdat hij vindt dat er van zijn persoon niets meer overblijft. Ozon is een grote Fassbinderfan en het was een heel blij weerzien met Hannah Schygulla die in een kleine maar o zo fijne rol opduikt.

Laat u andermaal niet afschrikken door de thematiek want Tout s’est bien passé kan je bekijken als een kroniek van een aangekondigde dood, maar ook als een ode aan het leven.

Stefan Eraly in De Artsenkrant 30 september 2021