Three Times (Zui hao de shi guang)

LIEFDE, DRIEWERF LIEFDE

THREE TIMES, de zestiende speelfilm sinds 1980 van de Taiwanese regisseur Hou Hsiao-hsien, lijkt een synthese van eerder werk: hij koppelt (deels autobiografische) herinneringen, die in zijn vroege films voorkomen, aan de puzzelstructuur van sommige van zijn jongste films.
In drie verhalen gesitueerd in drie tijdsperiodes (1966, 1911, 2005) toont hij drie hindernisvolle liefdesrelaties, waarin het getal drie haast onopgemerkt blijft terugkomen.
De protagonisten worden vertolkt door dezelfde acteur (Chang Chen) en actrice (Shu Qi), wat de film een eenheid geeft, hoewel Hou toch kiest voor stilistische verschillen tussen de drie delen. Daardoor zegt hij dat enerzijds het bestaan van liefdesproblemen van alle tijden is, maar dat de aard van de problemen mee bepaald wordt door de tijdgeest.

In het slotdeel A TIME FOR YOUTH staat een biseksuele zangeres centraal die de verwarring belichaamt die leven in de 21ste eeuw met zich meebrengt, een versplinterde tijd waarin een vloedgolf van informatie net voor een grotere onzekerheid zorgt. Dit derde deel, gesitueerd in een grijs hedendaags Taipeh, ligt zo dicht bij MILLENNIUM MAMBO dat we even gedacht hebben dat het samengesteld is uit outtakes van die vroegere film.
Maar dat is hem vergeven dankzij het sublieme eerste deel A TIME FOR LOVE, waarin een jonge twintiger op de dag voor hij naar het leger moet in een biljartcafé een nieuwe dienster ontmoet en verliefd wordt. Het is fascinerend om te zien hoe Hou met bijna uitsluitend beelden de liefde laat ontvlammen. De regisseur kiest voor zijn karakteristieke lang aangehouden shots die lichtjes bewegen, in dit geval deint de camera op het ritme van het biljartspel en de blikken die rond de tafel uitgewisseld worden. Sublieme cinema!
In A TIME FOR FREEDOM, gesitueerd tegen de achtergrond van Taiwans verzet tegen de Japanse bezetter, duren de shots minder lang, maar dat komt omdat ze worden onderbroken door pancartes met tussentitels, want dit tweede deel is gefilmd als een stomme film.

Dat heeft vooral een praktische oorzaak, maar het mooie is dat Hou zich niet strikt aan de regels houdt. In het hele deel is weliswaar muziek te horen, zoals dat hoort bij een stomme film, maar na verloop van tijd blijkt dat die muziek gespeeld wordt door een personage in het verhaal, wat in wezen niet kan, maar een mooie spanning oplevert.

Christophe Verbiest- De Morgen 15 02 2006

Zie ook Filmmagie nr. 560