The Children Act

Interview met Emma Thompson over ‘The Children Act’

In The Children Act speelt Emma Thompson een belangrijke rechter met ernstige huwelijksproblemen. Veel fantasie had ze daarvoor niet nodig: de steractrice kent als geen ander de impact van een drukke job op haar privéleven.
Wanneer tweevoudig Oscar-winnares Emma Thompson de kamer binnenkomt, heb je de neiging om je rug te rechten en een ernstig gezicht op te zetten. Dat heeft weinig te maken met haar persoonlijkheid - ze is hartelijk, informeel en grappig - en vrijwel alles met de vele statige rollen die ze op het grote scherm gespeeld heeft.
Natuurlijk heeft Thompson de afgelopen drie decennia heel wat verschillende kanten van zichzelf laten zien. Ze was een warrige waarzegster in de Harry Potter-films, en een kinderoppas met een scheve konijnentand in Nanny McPhee. Maar heel vaak hadden haar rollen iets gedistingeerds, zoals in de kostuumdrama's Howards End en Sense and Sensibility. Thompson staat voor vrouwen met standing en/of autoriteit. Ze speelde dokters (Junior), schooldirectrices (An Education) en advocaten (In the Name of the Father).

Verscheurende keuze

Met The Children Act voegt ze nog zo'n prestigeberoep aan haar fictieve cv toe: rechter aan het Britse Hooggerechtshof. Haar personage Fiona Maye is gespecialiseerd in familierecht: vechtscheidingen, erfenissen, maar nu en dan ook een zaak op leven en dood. In de film zien we hoe een 17-jarige jongen met leukemie een levensbelangrijke bloedtransfusie weigert om religieuze redenen - hij is getuige van Jehova. Aan rechter Maye de verscheurende keuze of hij zijn gang mag gaan, dan wel of zijn leven beschermd dient te worden tegen de geloofsovertuiging van zijn ouders.
Ter voorbereiding ging Thompson een paar dagen observeren in de rechtbank. Ze ging vol bewondering weer naar huis. "Veel mannen vinden familierecht chick law, iets voor vrouwen - omdat het over gezinnen gaat. Daarom komt in films bijna altijd strafrecht aan bod. Maar wat ik in die familierechtbank gezien heb, is de meest dramatische en meest veeleisende vorm van rechtspraak die ik me kan inbeelden. Volgens mij zouden veel mannen bezwijken onder die druk."
De ideale voedingsbodem voor een film, dus. "In de familierechtbank vind je eigenlijk alles terug waar 19de-eeuwse literatuur op gebouwd was: liefde, leed, echtelijke ruzies, en heel vaak kinderen die als pionnen gebruikt worden in vreselijke conflicten. Ik heb er veel uit geleerd. En ik ben heel goed bevriend geraakt met twee vrouwelijke familierechters."

Mama moet centen verdienen

Dat hoeft niet te verbazen, want in feite heeft Thompson als actrice heel wat gemeen met haar nieuwe vriendinnen: een job die haar privéleven soms genadeloos kannibaliseert, bijvoorbeeld. Fiona die in de film nauwelijks nog tijd heeft voor haar man? Heel herkenbaar, vindt Thompson. "Mensen die met een acteur of actrice getrouwd zijn, moeten veel kunnen verdragen. Want als ik een personage speel, moet ik me daar helemaal in kunnen verliezen. En dan ben je gewoon niet meer zo aandachtig voor de mensen om je heen. Daar voel ik me soms heel schuldig over. Ik heb zelfs vaak rollen geweigerd om mijn gezin te sparen. Maar soms kan het heel simpel zijn: wanneer ik echt even geld nodig heb, bijvoorbeeld. Dan zeg ik tegen mijn gezin: 'Sorry jongens, mama moet nu centen gaan verdienen.' En dan maakt niemand daar bezwaar tegen." (lacht)
In Fiona's geval drijft haar job de spanning in het gezin wel heel ver op: op een dag kondigt haar man doodleuk aan dat hij haar gaat bedriegen. Ze heeft hem te lang genegeerd. Schrijnend, maar Thompson begrijpt wel hoe het zover is kunnen komen: "Familierechters zien elke dag zoveel miserie voorbijkomen... Dan moet je een manier vinden om jezelf te beschermen tegen al die emoties, je moet zorgen dat je ze niet te veel absorbeert. Maar dan bestaat het risico dat je jezelf te veel gaat afschermen, zoals Fiona."
Of dat voor acteurs niet precies hetzelfde is? Spelen is toch ook voortdurend het risico lopen om meegesleurd te worden door de emoties van een ander - je personage? "Als je acteert, kan je het niet maken om jezelf niet te laten meeslepen. Je moet je personage helemaal in je opnemen, anders doe je je job slecht. Maar achteraf moet je het evenwicht wel herstellen. Dat is het moeilijkste deel. Ik heb jarenlang therapie gevolgd om sommige rollen uit mijn systeem te krijgen. Dat helpt. Daarom ben ik blij dat ik nu 59 ben: op deze leeftijd weet ik veel beter hoe ermee om te gaan."

Uit: De Morgen, 06 aug. 2018, p. 17
 

www.filmmagie-antwerpen.be