Frankrijk - 2011 |
100 minuten - FilmMagie nr. 618 | |
Regie: | Michel Hazanavicius | |
Scenario: | Michel Hazanavicius | |
Montage: | Anne-Sophie Bion en Michel Hazanavicius | |
Met: | Jean Dujardin, Bérénice Bejo, John Goodman, James Cromwell, Penelope Ann Miller, Missi Pyle, Beth Grant, e.a. | |
Fotografie: | Guillaume Schiffman | |
Productie: | Thomas Langmann | |
Muziek: | Ludovic Bource | |
Prijzen: | Beste acteur (Jean Dujardin), Cannes 2011 Diverse Oscars 2012 |
|
Links: | www.warnerbros.fr/the-artist.html |
Deze stille film in zwart-wit van de Franse regisseur Michel Hazanavicius volgt
George Valentin (Jean Dujardin), een filmster in het tijdperk van de stomme film
die moeite heeft om zich staande te houden wanneer de ‘talkies’ eraan komen.
Deze geestige en visueel boeiende hommage aan de vroege cinema laat Malcolm
MacDowell, John Goodman en James Cromwell in leuke bijrollen aantreden.
Als een liefdesbrief aan het Hollywood van de jaren twintig laat Michel
Hazanavicius met ‘The Artist’ de stille film herleven als een krachtig en
complex medium om verhalen te vertellen. Volledig in zwart-wit gedraaid, zonder
dialoog en in het traditionele 1,33 beeldkader van toen, blijft de film trouw
aan de periode die het vertegenwoordigt, en ontloopt hij de val van de pastiche
omdat het oprecht de filmische mogelijkheden en kwaliteiten van de klassieke
stomme film waardeert.
Jean Dujardin speelt George Valentin die er als matinee-idool goed uitziet en
zich arrogant gedraagt, maar ook de goedmoedige charme oproept van een Douglas
Fairbanks op zijn best. George is op het hoogtepunt van zijn carrière in 1927
wanneer ‘The Artist’ begint. Op de rode loper van de première van zijn nieuwe
film, botst hij per ongeluk op een mooie onbekende, Peppy Miller (Berenice
Bejo). De ruchtbaarheid die aan de persfoto’s van die ontmoeting wordt gegeven
zetten haar op het pad naar onverwachte roem.
George bevindt zich al gauw op het tegenoverliggende spoor zodra het geluid het
grote scherm begint te domineren. Hij weigert om deze moderne innovatie te
accepteren, probeert zijn eigen stille productie te financieren in 1929, maar
verliest daardoor zijn hele hebben en houden. Zijn vrouw verlaat hem en zijn
fans vergeten hem. Gebroken en alleen verdwijnt George in de schaduw van het
oude Hollywood.
Op hetzelfde moment bevindt Peppy zich al in de voorhoede van het nieuwe fenomeen van de geluidsfilm. Terwijl haar sterrenstatus stijgt, is ze nooit de man vergeten die haar de start gaf die ze nodig had en ze beslist om George te helpen.
‘The Artist’ vertelt een bekend verhaal dat doet denken aan klassiekers als
Sunset Boulevard en A Star is Born, maar Hazanavicius en cinematograaf Guillaume
Schiffman blazen nieuw leven in een oud verhaal. Hun virtuoze behandeling van
een stijl die makkelijk in camp had kunnen eindigen maakt het mogelijk dat niet
alleen de stille cinema even opflakkert met een hernieuwde waardering, maar ook
het melodrama en de intense emotionele effecten die het genre kan leveren.
Bovenal, biedt ‘The Artist’ een vrolijke terugblik op een gouden tijdperk, en
doet hij het publiek nostalgisch terugverlangen naar een filmische vorm die,
zoals Hazanavicius bewijst, zijn weerklank eigenlijk nooit heeft verloren.