The Room Next Door

Vurig pleidooi voor waardig sterven

Met Gouden Leeuw-winnaar The Room Next Door is de eerste must-see van 2025 gearriveerd. In dit pakkende euthanasiedrama zoekt Pedro Almodóvar even zijn weg in het Engels, maar landt hij uiteindelijk elegant op zijn pootjes.

Na twee Engelstalige kortfilms waagt Pedro Almodóvar zich voor het eerst aan een Amerikaanse langspeelfilm. Maar net zoals The Room Next Door zich noch in de winter, noch in de zomer lijkt af te spelen – het ene moment liggen de personages te zonnebaden op een strandstoel, het volgende dalen sneeuwvlokken uit de hemel neer -, zo houdt de film zich ook op in een droomachtige schemerzone tussen de VS en Europa, die enkel maar te beschrijven valt als de wereld van Pedro Almodóvar: een universum waarin design het scherm domineert, en mensen altijd een tikje romanesker praten dan u en ik.
Almodóvar is intussen 75, en het is haast ondraaglijk om te bedenken dat hij er niet voor eeuwig zal zijn. Maar de Spaanse filmlegende bereidt ons zachtjes voor op zijn onvermijdelijke verdwijning: sinds het semi-autobiografische Dolor y Gloria treden dood en aftakeling steeds nadrukkelijker op het voorplan in zijn werk. Doodse films levert dat gelukkig niet op. In al zijn kleurrijke pracht is The Room Next Door een ode aan het leven – en tegelijk een vurig pleidooi om het te mogen loslaten wanneer het nog een beetje sprankelt.
Julianne Moore speelt Ingrid, een succesvolle auteur die tijdens een signeersessie in New York verneemt dat haar jeugdvriendin Martha (Tilda Swinton) kanker heeft. Na een ziekenhuisbezoekje – uiteraard is Martha’s bedoutfit schitterend scharlakenrood en koningsblauw – blazen de twee hun vriendschap nieuw leven in, en vraagt Martha Ingrid om een levensgrote gunst: wil ze haar vergezellen op haar laatste reis richting zelfgekozen einde?
In de eerste helft haalt Martha herinneringen op aan haar verleden als oorlogsfotografe en haar moeilijke relatie met haar dochter. Pas daarna valt de film helemaal in zijn plooi, wanneer de protagonisten zich afzonderen in een huisje in de natuur – een moderne architectuurparel, of wat had u gedacht?

Pure gratie
Daar koppelt Almodóvar filmpoëzie aan hitchcockiaanse suspense: een openstaande deur kan het verschil tussen leven en dood betekenen. Eerst is er nog plaats voor typisch almodóvariaanse humor, met onder meer een fitnesscoach die Ingrid geen troostende knuffel kan geven “vanwege de rechtszaken”. Maar de toon verstilt steeds meer, totdat de film uiteindelijk een staat van pure gratie bereikt.
Realistisch kan je The Room Next Door niet noemen, maar dat is Almodóvar natuurlijk nooit geweest. Moore en een frêle Swinton kneden ontroering uit zijn melodramatische maar vaak scherpe dialogen. “Mijn kanker kan me niet te grazen nemen als ik hem eerst te pakken krijg”, zegt Martha.
Voorbij de euthanasiekwestie brengt Almodóvar een pakkende, maar nooit sentimentele ode aan vriendschap en zorg. De hoofdzaak, zowel in leven als in sterven, is er niet alleen voor te staan.

Lieven Trio in De Morgen, 7 januari 2025