Colm Bairéad, naar het kortverhaal ‘Foster’ van Claire Keegan
Acteurs
Catherine Clinch, Carrie Crowley, Andrew Bennett, Michael Patric, Kate Nic Chonaonaigh
Cinematografie
Kate McCullough
Montage
John Murphy
Muziek
Stephen Rennicks
Prijzen
Oscarnominatie beste buitenlandse film en 26 prijzen waaronder die voor beste film, regie, vrouwelijke hoofdrol, cinematografie Irish Film & Television Awards; beste regie en publieksprijs Dublin International Film Festival.
Filmduur
95 min
‘The Quiet Girl’ doet je hart met de minuut groeien: breekbaar Iers debuut maakt van stilte een deugd
The Quiet Girl is het breekbare verhaal van Cáit, een zwijgzaam meisje dat door haar ouders wordt weggestuurd, en bij vreemden leert hoe thuiskomen voelt.
Een betoverend pure debuutfilm die overloopt van liefde en mededogen.
Het Belgische gemor was half maart tot in Hollywood te horen: niet het Duitse All Quiet on the Western Front, maar wel Close had de Oscar voor beste internationale film verdiend. Al hadden de Ieren even goed reden om misnoegd te zijn. Met The Quiet Girl hadden ook zij een prachtige Oscar-kandidaat, die in al zijn breekbaarheid evenmin opgewassen was tegen het Teutoonse oorlogsgeweld.
The Quiet Girl is een van die films waarbij je je hart met de minuut voelt groeien. Zozeer leef je mee met de tienjarige Cáit (debutante Catherine Clinch), die van haar ouders duidelijk te verstaan krijgt dat ze een blok aan hun been is. Het schichtige meisje wordt voor onbepaalde tijd ondergebracht bij een kinderloos koppel op het platteland. Een plek waar Cáit stukje bij beetje zal ontdekken hoe het voelt om er te mogen zijn. Al heeft haar pleegvader, boer Seán (Andrew Bennett), aanvankelijk wat tijd nodig om zich open te stellen – oud verdriet heeft hem voorzichtig gemaakt. Maar zijn liefde spreekt uit kleine gebaren. Een koekje dat achteloos op de tafel wordt achtergelaten, krijgt een enorme emotionele lading.
Warme thuis
Het sprookjesachtige Iers dat de personages spreken, klinkt als muziek in de oren. Maar vaker nog laat debuterend regisseur Colm Bairéad hen simpelweg zwijgen. Omgevingsgeluiden – de wind door het gebladerte, een tikkende klok, thee die in een kopje klatert – creëren een zachte, maar levendige wereld, die ook voor de kijker als een warme thuis voelt.
“Zij zegt enkel wat nodig is”, zegt Seán trots over zijn zwijgzame pleegdochter. “Waren er maar meer zoals zij.” Hetzelfde geldt voor Colm Bairéad – waren er maar meer filmmakers zoals hij, die geen woord of scène te veel gebruiken, en je toch tot in het diepste van je ziel weten te raken.