The Player

Het verhaal van een verhaal

Mel Griffin, een jonge en am­bitieuze Hollywood­man (Tim Robbins) ontdekt op zijn wagen en bij de post dreigbriefjes.  Met wat denk­werk komt hij erachter dat de bedreiger één van de vele scenario­schrijvers is die hij moet afgewezen hebben of onheus behandeld.  Hij tracht de man te ontmoe­ten en doodt hem op een ongelukkige manier.  Griffin maakt kennis met zijn vriendin, de bloedmooie June Gudmundsdottir (Greta Sacchi), wordt verliefd op haar en ontsnapt aan iedere vervol­ging door of dankzij het stunteli­ge politiewerk.  Tussendoor slaagt hij erin met het (her)maken van een film zijn jongere en nog ambitieuzere concurrent uit te rangeren.

The Player is een kaleidoscopische mengeling van filmgenres.  Zo is het geen komedie, maar kent de film wel geestige momenten (o.a. Whoopi Gold­berg staat daar garant voor).  Zo is het ook geen liefdesverhaal, al ontbre­ken erotiek en passie niet.  Evenmin is het een thriller, daarvoor is de eerste moord te stuntelig, de politie te dom en de schrijver van de dreig­briefjes wordt niet gevonden.

De held is helemaal geen lieverdje, hij gebruikt en misbruikt mensen, manipuleert anderen en herwerkt scripts om zijn positie en leven veilig te stellen.  Dat kan alleen maar door hard en wreed te blijven tot het einde toe.  Zijn aanvankelijke verwarring is op het einde gebeton­neerde hardheid geworden.  In de laatste scene krijgt u van Altman de ultieme knipoog die alle stukjes van de puzzel op hun plaats doet vallen en de filmtitel ver­klaart.

Regisseur

Robert Altman is de maker van o.m. THE WEDDING, M*A*S*H en maakt van deze Player een ingenieuze hollywoodsatire.  Het is een film over film, een film in een film.  Alles gaat over film.  De bitterste aanklacht in Altmans The Player is wel dat niet een film als origineel verhaal gemaakt moet worden maar wel als een verkoop­baar verhaal.  Dat het liefhebben van geld en carrière niet altijd samengaan met het liefhebben van film was al geweten, Altman heeft deze tegenstelling nu ook verfilmd.  Hij is een vakman die prachtig werk levert: haast elke scene heeft haar eigen stijl en montage.

Hollywood

Een film met een onderwerp als dit kan dan ook moeilijk anders dan naar film verwijzen.  Soms heel openlijk: er komen een zestigtal hollywoodsterren eventjes zichzelf spelen en er zijn heel wat remi­niscenties aan andere films (ook zeer actuele) en studiotoestanden.

Maar heel subtiel zijn er ook de affiches die in Griffins kantoor hangen.  Griffin schrijft zich met zijn nieuwe vriendin met de onuitsprekelijke naam Gudmunsdottir, in in een kuuroord onder de naam M.  Als hij dan wat later zijn vroegere vriendinnetje Bonnie de bons geeft, strijkt de camera over de affiche: The Worst crime of all: M. (De ergste misdaad die er is: M)  Dat had dus ook Dial M for murder (Alfred Hitchcock) kunnen zijn of M – eine Stadt sucht einen Mörder (Fritz Lang).

Macbeth

Misschien staat de M. ook wel voor Macbeth: evenals de shakespeari­aanse held heeft Griffin geen misdadigersna­tuur.

De innerlijke zwakte, het gebrek aan moraliteit en de paniek omwille van de dreigbriefjes brengen hem in een spiraal van gebeurtenissen die eigenlijk noodlottig zouden aflopen ware het niet dat de grenze­loze ambitie van Griffin hem hypocriet, doortrapt en geweten­loos maakt en hem zo ook redt.

De hele film is een bitterzoete afrekening met het loze gedoe van de filmmakers in Hollywood.  Altman noemt ze zelfs haaien.  Het oordeel over Hollywood laten we aan u, The Player echter is een knappe film, met visie en originaliteit gedraaid, gedragen door een stel acteurs die op hun beste niveau werken.

                    Jan Jacobs, medewerker KFL-Antwerpen