The Five Senses

Synopsis

De geur van liefde en het geluidengedicht

Het verhaal, of liever de verhalen van THE FIVE SENSES ontspinnen zich vanuit een groot kantoorgebouw waar Rona (Mary-Louise Parker) grote taarten bakt. Op een andere verdieping werkt een oogarts (Pascale Bussieres), die stilaan doof wordt en alle mooiste of meest typische geluiden opnieuw wil horen vooraleer hij volledig zijn gehoor verliest. In dezelfde gang werkt Ruth (Gabrielle Rose) , een masseuse die met, maar vooral naast haar dochter Rachel (Nadia Litz) leeft. Wanneer het dochtertje van één van Ruth’s cliënten verdwijnt door Rachels onoplettendheid, raakt de relatie tussen Ruth en Rachel nog meer verstoord. Verder komen er nog een reeks figuren aan bod: Roberto (die u herkent uit Cinema Paradiso) de Italiaanse vriend van Rona, haar zieke moeder, de ex-vriend (want-nu-homo) van Rona die een lijstje te ontmoeten kennissen afwerkt, een koppel dat een koel designappartement bewoont, een stoere jongen die twijfelt aan zijn geslachtsvoorkeur, een zangeres, een hoertje… Elk personage tracht met zichzelf op dezelfde golflengte te komen. Allemaal mensen die krampachtig hur leven proberen te leiden. Zij kampen met angst, eenzaamheid, dood, verdriet, onthechting en verlangen naar verbondenheid, harmonie, relaties. Iedereen moet zijn keuze maken uitkijken of bekeken worden, luisteren of zingen, man of vrouw zijn. Voor sommigen brengt dat de langverwachte opluchting.

SCENARIO

Voel het verhaal.

THE FIVE SENSES laat zich niet makkelijk vertellen. Podeswa wilde een film maken over de vijf zintuigen, maar veel houvast krijg je niet. Niet alles hoeft een verklaring. Je zou je bijvoorbeeld suf kunnen piekeren over de vraag waarom de voornamen van de belangrijkste karakters met een R beginnen. Het leven is volgens de scenarist-regisseur niet eenduidig en dus zijn zijn films dat ook niet. Wie een duidelijke verhaallijn verwacht, komt bedrogen uit. De verschillende verhalen van de film zijn door elkaar geweven. De versnipperde narratieve lijn en de veelheid aan verhalen maken dat de kijker zelf nog veel aan de karakters van de personages moet toevoegen. Het ievert een vreemdsoortig effect op: de oppetvlakkigheid wordt uitgediept. De film is overigens één en al metafoor. Zo staat het subplot over het verdwenen meisje voor verlies. Ook al heeft dat gegeven weinig met de zintuigen te maken, zonder dit bindmiddel zou de film lijden aan te weinig coherentie en waren het gewoon vijf losse verhalen. Het gegeven van het vermiste kind bood ook een interessante invalshoek om de hoofdpersonages te karakteriseren. Hun reactie erop is erg verschillend en werpt indirect een licht op hun persoonlijkheid. Die verhaaldraad is losjes gebaseerd op een waar gebeurd voorval van een aantal jaar geleden, dat overigens een veel tragischer afloop heeft gekend. Maar die richting wil Podeswa niet inslaan. Het is niet zijn bedoeling de suspense ten top te drijven.

THE FIVE SENSES stelt dat je in het leven op je zintuigen moet afgaan en minder op je verstand. Podeswa vindt dat wij de neiging hebben te veel te intellectualiseren. Het vergt ons niet de minste moeite om zelfs dingen waar we van houden weg te rationaliseren. Het verstand is belangrijk, maar hij vindt dat we in ons leven een grotere plaats moeten inruimen voor intuitie.

Podeswa: We worden in onze maatschappij overspoeld door zintuiglijke indrukken. Als je in een café zit te praten met iemand, moetje er het geluid van een televisietoestel bijnemen, het lawaai van de straat, van een flipperkast, de geur van sigaretten, er komen massa’s indrukken op ons af. Het klinkt misschien wat eenvoudig, maar ik denk dat het een goede zaak is om zintuiglijke indrukken los van elkaar te consumeren. Dan wordt een ervaring veel intenser: dan proefje pas hoe lekker voedsel kan smaken, hoe mooi muziek kan klinken… ”

Regie

Canadees chauvinisme

Met zijn debuut ECLIPSE wekte de Canadese cineast Jeremy Podeswa eerder al belangstelling op de verschillende festivals. Zijn tweede langspeelfilm, THE FIVE SENSES won in 1999 de grote prijs in Toronto, de thuisbasis van Podeswa. Omdat de Canadezen zichzelf herkennen in deze film?

Vlakbij de Verenigde Staten en zo verschillend. De Canadese cinema heeft een eigen geluid. Aan de andere kant van de Niagara-waterval verstilt de zelfverzekerde, extraverte toon die zo typerend is voor de Hollywoodtraditie. Hier kijkt de filmmaker eerst naar binnen en pas dan naar buiten. De onderlinge gelijkenissen in de ‘jonge’ Canadese cinema zijn zo opvallend dat je geneigd bent van een Canadese school te spreken.

Jeremy Podeswa: ‘Canada is een groot land, maar de filmgemeenschap is overzichtelijk. We zien elkaar voortdurend en we kunnen goed met elkaar opschieten. We waarderen elkaars werk. Ons publiek is in verhouding met de Amerikaanse Hollywoodfilm erg klein, en dus spelen commerciële overwegingen voor ons geen rol. We bekijken film op een andere manier. De Amerikaanse film is geobsedeerd door succes, in liefde en in strijd. In Canada hebben we meer oog voor de complexiteit van de werkelijkheid, we zien dat ook succes een tragische kant heeft. De dingen zijn niet eenduidig in het leven. Canada is een land van immigranten, zoals de Verenigde Staten. Het verschil is alleen dat je je een Amerikaan noemt zodra je een voet op Amerikaanse bodem zet. In Canada blijven immigranten zich sterker bewust van hun afkomst. Canada is geen ‘melting pot’, maar veeleer een ‘mozaiek’. Als immigrant bekijk je het land waar je terechtkomt anders dan de mensen die er altijd gewoond hebben. Dat neemt niet weg dat wij ons Canadees voelen, maar we zijn ons op een andere manier van onze nationaliteit bewust dan de Amerikanen. Wij zijn niet de machtigste natie ter wereld, we hoeven ons dus niet te bekommeren om een leidersrol. Wij zullen ons veeleer afzetten tegen de Verenigde Staten dan er ons aan spiegelen.

Nico Krols, KFL-medewerker