The Field

Gegeven

“God maakte de wereld en zeewier maakte dit veld”, zegt hoofd­personage Bull McCabe.  Het bedoelde veld is een stuk groen weiland, generaties lang gekoesterd door ontelbare uren hard labeur.  Bull heeft jaren van zijn leven gewijd aan het culti­veren van dit lapje smaragdgroen weiland.  Het is niet eens zijn eigendom, maar gezien hij door zijn hand het land vrucht­baar maakte gaat hij als een razende tekeer, wanneer zijn levensdroom door de eigenares verkocht wordt per opbod.  Nie­mand binnen de dorpsgemeenschap denkt er aan om tegen Bull op te bieden, maar een buitenstaander, een gefortuneerd Ameri­kaan, doet dit wel. Dit leidt tot een strijd, die in de visie van de regisseur ook uitgroeit tot een symbolisch ge­vecht voor de ziel van Ierland.

Bespreking

Regisseur Jim Sheridan werd bekend met zijn debuut MY LEFT FOOT over de spastische schrijver/schilder Christy Brown.  Al komt ook in zijn tweede film een obsessionele hardnekkigheid aan de orde, MY LEFT FOOT en THE FIELD hebben weinig met elkaar te maken.  THE FIELD schetst een voorbije tijd.  Hij raakt zijdelings aan historische problemen, zoals de verhou­ding met Engeland, de twijfelachtige rol van de kerk, die gevoelloze projectontwikkelaars helpt, een grote hongersnood die een deel van de bevolking dakloos maakte en die een schri­jnend gebrek aan onderlinge loyaliteit blootlegde.

THE FIELD schetst een impressionistisch beeld van de Ierse boerengrond net voor de moderne tijd er haar intrede deed.  De Ierse landschappen zijn prachtig gefotografeerd en de regis­seur gaat spaarzaam maar efficiënt om met effecten.  Die brute schoonheid van het Ierse land plaatst Sheridan eerst parallel aan de aard van zijn hoofdpersoon.  Maar dat karakter wordt gaandeweg gekanteld.  De schoonheid van het land blijft con­stant, maar de boer evolueert van oprecht toegewijde landar­beider en vader tot een huistiran en moordenaar van zijn vee.  De strijd wordt geleidelijk gepsychologiseerd: er wordt niet langer gestreden tussen de pachter en de eigenaars, maar ook tussen de dominante vader en zijn onderdrukte zoon.  Sterk op dit vlak is de dansscène, waarin zonder dialoog duidelijk gemaakt wordt hoe Bull het huwelijk en leven van zijn zoon tracht te rege­len.  In tweede instantie markeert THE FIELD ook het histori­sche moment in een opvoeding, waarop de zoon niet langer automatisch de ja-knikkende knecht van zijn vader blijft.

In de vertolking spant Richard Harris, met witte baard, de kroon als de patriarch.  Met schorre, fluisterende stem meet hij zich de allures van een gekwetste King Lear aan.

     samengelezen door Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen