The Bow (Hwal)

In de symbolisch geladen cinema van Kim Ki-duk speelt water een belangrijke rol, denk aan onder meer The isle en Spring, summer, fall, winter… and spring. Maar The bow is de eerste film van de Zuid-Koreaanse regisseur die zich in volle zee afspeelt. Met zijn twaalfde film in negen jaar (en de derde die bij ons in negen maanden in roulatie kwam) exploreert hij een voor hem bekend terrein: liefde is gebaseerd op (zelf)illusies.
Toch is The bow hoopvoller dan het gros van Kims vorige films.

Een bejaarde man (Jeon Sung-hwan) verhuurt zijn roestige schuit aan amateurvissers, maar hun aandacht voor de zee wordt afgeleid door een meisje van zestien (Han Yeo-reum, een van de hoofdrolspeelsters uit Kims Samaria), met wie de oude man op haar volgende verjaardag zal trouwen. Blijkbaar heeft hij haar een jaar of tien geleden ‘gevonden’ en zich sindsdien over haar ontfermd, meer informatie krijgen we niet. In al die tijd heeft ze de boot niet verlaten, wat bij de vissers tot geroddel leidt. De man en het meisje fluisteren elkaar wel eens wat in het oor, maar we horen ze nooit praten, waardoor ze herinneren aan de zwijgzame hoofdpersonages uit Bin-jip. Van adoptiefvader tot echtgenoot dus, een ontvlambaar gegeven dat Kim in een vroege film wellicht met de nodige perversiteit geserveerd had, maar hier een opvallend terughoudende benadering krijgt.

The bow uit de titel verwijst naar een instrument dat door de oude man met een strijkstok bespeeld wordt (en waarvan de muziek de film ritmeert), maar mits simpele handelingen is het om te bouwen tot een boog, waarmee de man desgevraagd de toekomst voorspelt. Vanuit een sloepje schiet hij dan naar een boeddha-tekening op de romp van het schip terwijl het meisje voor de roos heen en weer schommelt. De positie van de pijlen hebben een voorspellende functie, maar het ritueel benadrukt vooral het blinde vertrouwen en de onbreekbare band tussen beiden.
Maar hoe vrij is het meisje, dat niet beter lijkt te weten, in deze liefde? Ze weert weliswaar alle opdringerige vissers af, maar als een student haar niet als lustobject beschouwt, maar met liefde overrompelt, voelt ze de – bij wijze van spreken – vaste grond onder haar voeten verdwijnen.

Christophe Verbiest in De Morgen, 8 februari 2006