Sameblod (Sami Blood)

Dat de worsteling van Sami-meisje Elle-Marja interessant blijft, is vooral te danken aan actrice Lene Cecilia Sparrok. Regisseur Amanda Kernell kiest nooit helemaal de makkelijke of eenduidige weg.

Wie behoort tot een zwaar gediscrimineerde minderheid kan twee dingen doen: zich extra vastklampen aan de eigen cultuur of zich er juist van afkeren. De Sami, een nomadisch volk dat in het noordelijke deel van Lapland woont, doen in Sami Blood het eerste.

Maar de 14-jarige Elle-Marja ambieert meer dan een herdersbestaan met klederdracht, yoiken (traditionele zang), tenten en rendieren. Als ze wil studeren, zo merkt ze, heeft ze geen andere keuze dan compleet te breken met de wereld waarin ze is opgegroeid.

Sami Blood is het zelfverzekerde, keurige debuut van de Samisch-Zweedse regisseur Amanda Kernell. Met een genuanceerd scenario, dat zich grotendeels afspeelt in de jaren dertig van de vorige eeuw, schetst ze de discriminatie van de Sami, compleet met dokters die schedels komen opmeten en andere vernederingen. Slim biedt ze de kijker net genoeg lucht door de mooi gefilmde landschappen en wat romantiek.

Niet dat Sami Blood daarmee een toeristische reclamespot wordt voor Lapland, of een simplistisch liefdesverhaal. Kernell kiest nooit helemaal de makkelijke of eenduidige weg. In zekere zin is de film een coming-of-ageverhaal, maar wel een dat vraagtekens zet bij de ontworsteling van Elle-Marja aan haar cultuur. Is dit het afschudden van een conservatieve omgeving of het verloochenen van afkomst onder invloed van anderen? Het mooie is dat Elle-Marja dat zelf ook niet echt weet.

Een fijn personage is zij trouwens, dat meisje dat eerst doet en dan pas denkt en zich nooit uit het veld laat slaan. Maar dat haar worsteling interessant blijft, ook als het scenario even wat stuurloos wordt, ligt vooral aan hoofdrolspeelster Lene Cecilia Sparrok. Plaatst Kernell haar op een dansfeest, dan worden haar ingehouden bewegingen losser. Haar gezicht, star en vastberaden, kan prachtig openbarsten als ze lacht, dat je alleen daarom al hoopt op een happy end.

FLOORTJE SMIT, de Volkskrant,11 mei 2017, pagina 45

Zie ook FilmMagie nr. 675