Réparer les vivants

We gaan er niet stoer over doen: na Réparer les vivants hebben wij een fietspad van tranen achtergelaten, van de filmzaal tot thuis. Een intens gevoel van geluk overspoelde ons, net zoals de golven de surfende jongens onderdompelen in de openingsbeelden. Het geluk vrij te mogen ademen in deze wereld, met al onze organen. Het besef dat mensen inherent goedhartige, samenlevende wezens zijn, in tegenstelling tot wat sommigen ons willen doen geloven, door het zaaien van bommen en verdeeldheid.

Het is de derde film van de Franse regisseuse Katell Quillévéré – een onbekende, Bretoense naam behalve voor wie het delicate Suzanne heeft gezien. In deze Frans-Belgische coproductie verrast onze landgenoot Bouli Lanners als een hartchirurg met voorliefde voor rap. Ook de rest van de cast bestaat uit Franstalige toppers.

De vertelstof komt uit een gelijknamige populaire Franse roman. Een jongeman belandt na een ongeval hersendood in het ziekenhuis van Le Havre. Simons hart kan dienen voor een hartpatiënte van middelbare leeftijd in Parijs. Die simpele opzet lijkt amper genoeg voor een kortfilm en haast te veel een melodrama voor op Vijf. Maar de klinische uitwerking door Quillévéré schept ruimte voor tegelijk meer afstand en tegelijk net diepere inleving.

Ze neemt de tijd om haar personages te schetsen met enkele knappe scènes. Een flashback roept de eerste ontmoeting tussen Simon en zijn liefje op: zij in de kabeltrein van Le Havre, hij fietsend als een gek om haar in te halen. Dat is leven!

Luchtige sfeer

Even later rijden zijn gescheiden ouders door diezelfde stad, door zijn nakende dood samen in één auto. De idyllische heuvels zijn veranderd in een somber, desolaat industrieterrein. Wat een gevoel voor decor.

De regisseur kan ook hard zijn: amper zijn de ouders aangekomen in het ziekenhuis, of de dokters overvallen hen met de vraag tot donatie. En ze laat hun lijden wringen met de luchtige sfeer onder het verplegend personeel.

Met chirurgische precisie naait de regisseuse het allemaal aan elkaar. Haar gevoel voor realisme en dagelijkse details redt de film van al te veel sentiment. De montage houdt een heilzaam zacht tempo aan, dat je in een ander, meditatief ritme brengt. Zelfs componist Alexandre Desplat wist zijn pathos voor een keer redelijk goed in toom te houden.

’Fragile’ staat er op het cadeau, de diepvrieszak waarin het hart wordt vervoerd naar de gelukkige ontvanger. Het gaat ook op voor dit eerbetoon aan diegenen die dagelijks mensenlevens redden, van de chirurg tot de zwaantjes die het orgaantransport begeleiden. Het is dé film waar onze wereld nu nood aan heeft: los van religie of afkomst zijn wij allen verbonden door een daad van menslievendheid. Dit is een ode aan dat simpele gebaar: geven zonder iets terug te verwachten. Zelden voelden we ons hart zo hard kloppen.

Jeroen Struys in De Standaard/DS2 – 8 november 2016

Zie ook FilmMagie nr. 669