Rams (Hrútar)

Zieke schapen, koppige ezels

Glooiende landschappen die zo op een nieuwjaarsbrief kunnen, dikke pakken sneeuw, winterse melancholie bij de vleet en een opgloeiende boodschap van verzoening: vormt Rams de perfecte eindejaarsfilm?
Verkijk u niet op zijn kleine opzet: de inzending voor de Oscars uit IJsland is als een succulent gerecht dat met weinig ingrediënten van topkwaliteit is opgebouwd. Aan een handvol personages, een feeërieke omgeving en een hond die als postbode dienstdoet, heeft Grímur Hákonarson voldoende in huis voor een groots drama over de koppige mens en verknipte bloedbanden.

In de harten van beide schapenboeren is het net zo kil en guur als de wind die hier ’s nachts tegen de huizen slaat. Maar op dat koude oppervlak strooit de regisseur-scenarist sprankeltjes warmte. Die warmte komt onder meer van de liefdevolle band tussen Gummi en zijn schapen, en uit prachtige scènes, zoals wanneer hij zijn kerstdiner klaarmaakt, piekfijn uitgedost, de haren netjes gekamd en met stemmige jazz bij kaarslicht.

Hákonarson veroverde met Rams in Cannes niet allen de prijs Un certain regard – zowat de Gouden Palm voor nieuw talent – maar ook een plaats dichterbij ons hart.

Karel Deknudt in de Standaard/DS2, Di. 08 Dec. 2015, Pagina 6

Zie ook FilmMagie nr. 660