Past Lives

Thematische rijkdom, eindeloze levenswijsheid, acteurs die het scherm doen smeulen van onuitgesproken verlangen, en de mooiste eindscène sinds Lost in Translation.

Past Lives is een betoverende instantklassieker die wij in al onze volgende levens zullen koesteren.

Het is intussen bijna een jaar geleden dat we Past Lives ontdekten op het filmfestival van Berlijn – nogmaals excuses aan de collega’s die ons gesnotter moesten aanhoren -, en nog steeds versnelt onze hartenklop wanneer we terugdenken aan het verhaal van Nora (Greta Lee), Hae Sung (Teo Yoo) en Arthur (John Magaro). Deze film doet iets bijzonders met je hele wezen.

Al vanaf de openingsscène hangt er elektriciteit in de lucht. We zien drie mensen in een café zitten. Eén vrouw, op een barkruk tussen twee mannen. Of anders bekeken: twee Koreaans uitziende personen naast één witte Amerikaan. Wie zijn ze, en wat betekenen ze voor elkaar? Het is de vraag die wij ons als kijker stellen, maar ook de vraag die de personages zelf de hele film lang proberen te beantwoorden.
Het simpele antwoord luidt: Nora is een vrouw van 36, die op twaalfjarige leeftijd met haar ouders van Korea naar Noord-Amerika verhuisde. Arthur is haar man, en dus een tikje jaloers op de man die aan Nora’s andere zijde zit: Hae Sung, het jeugdliefje dat ze destijds in Seoul moest achterlaten, en die ze nu voor het eerst in 24 jaar terugziet.

Maar hoe sterk is die oude liefde nog, welke betekenis heeft ze, en wat moet Nora ermee? En waar staat haar echtgenoot in deze constellatie? Moet hij vrezen voor hun huwelijk? Regisseur en scenarist Celine Song, die haar pen scherpte in het New Yorkse theater, schetst een delicate liefdesdriehoek waarin ‘in-yeon’, het Koreaanse woord voor een voorbestemde verbinding, centraal staat. Onuitgesproken verlangen doet het scherm smeulen – het moet van Wong Kar-Wai’s In the Mood for Love geleden zijn dat een film ons nog dit intense gevoel van hunkering bezorgde.

Maar de emotionele rollercoaster die zich tussen deze drie personages afspeelt, gaat veel dieper dan romantische rivaliteit. “Dit is Twilight niet, dit zijn niet Edward en Jacob”, zei John Magaro in The New York Times over Past Lives. Arthur en Hae Sung zijn niet gewoon twee mannen die om het hart van een vrouw strijden, ze staan ergens voor. Ze verpersoonlijken hoe heden en verleden elkaar niet gewoon opvolgen, maar soms ongemakkelijk naast elkaar kunnen staan. Nora moet niet per se een keuze zien te maken tussen de twee, maar hen wel allebei recht in de ogen kijken. En zo de puzzel van haar eigen identiteit vervolledigen.

De drie hoofdrolspelers schitteren elk op hun manier. Wat een genot moet het zijn om te werken met zulke prachtige dialogen. Celine Song geeft hen de tijd om écht door te praten, en in die gesprekken ongeziene niveaus van betekenis, complexiteit en kwetsbaarheid te bereiken. En dan, in de laatste scène, laat ze woorden bijna volledig achterwege. In wat het mooiste afscheid sinds Lost in Translation moet zijn, zegt de stilte alles.

Lieven Trio in De Morgen 19 december 2023