Paris pieds nus

In PARIS PIEDS NUS reist Fiona, een grote reistas met Canadees vlaggetje op de rug, naar haar ongeruste, verwarde tante Martha (een charmant rolletje van de ondertussen overleden Emmanuelle Riva) in Parijs. Via allerlei tuimelpartijen en tegenslagen treft Fiona de dakloze dromer Dom. Hoe alles precies gebeurt, is ondergeschikt aan de komische avonturen die ze onderweg beleven. Abel en Gordon hebben een uitgesproken voorkeur voor de universele taal van de stille komedie. Wanneer de tijdloze tandem de Eiffeltoren beklimt, drukken ze de voetstappen van stuntende slapstickacteur Harold Lloyd, bijvoorbeeld toen hij in Never Weaken uit de jaren twintig op duizelingwekkende hoogte balanceerde op de metalen balken van een constructie in aanbouw. Ook de beroemde foto met New Yorkse arbeiders die ver boven de begane grond lunchen behoort tot de visuele referenties. Of een chaplinesk dansje. Oorspronkelijk was het zelfs de bedoeling dat Pierre Étaix, de vorig najaar overleden clown en medewerker van Jacques Tati, een rolletje zou spelen, maar hij moest eerder al afhaken en werd vervangen door Pierre Richard, een andere erfgenaam van de stille komieken.

Hoewel Abel en Gordon soms blijven steken in een ode aan die door hen zo geadoreerde traditie, en ze de angel uit die oorspronkelijk vaak ontsporende burlesken halen, is hun volgehouden fysieke komedie oude stempel vandaag volstrekt uniek. Met hun gags bouwen ze – in Paris Pieds Nus voor het eerst zonder de Franse acteur-regisseur Bruno Romy – een onschuldige, bordkartonnen wereld in primaire kleuren. Geen Bataclan of brandende banlieues, Seine en Eiffeltoren vormen de setting voor een geïdealiseerd alternatief. “Wanhoop kan ook vertaald worden in iets geks en lichtvoetigs”, geeft Abel aan. In een hedendaagse filmwereld vol misère en grootse gebaren kiest Paris Pieds Nus resoluut voor ontwapenende malloten.

Bjorn Gabriels in Filmmagie 15 maart 2017

Zie ook FilmMagie nr. 673