On connaît la chanson

Regisseur

Cineast Alain Resnais werd in 1922 geboren in Vannes. In zijn jeugd was hij vaak ziek en bracht die tijd door met lezen en muziek beluisteren. Zijn studie aan de Franse filmschool IDHEC brak hij voortijdig af. Maar hij werd wel bedrijvig in de sector als monteur en regisseur van documentaires. Met de concentratiekampdocumentaire nuit et brouillard brak hij in 1955 internationaal door.

Als fictiefilmer werkte hij daarna samen met beroemde auteurs als Marguerite Duras – hiroshima, mon amour -, Alain Robbe-Grillet – l’année dernière à marienbad – of Jorge Semprun – la guerre est finie -. Hij ontwikkelde een eigen stijl, gekenmerkt door evenwicht tussen beeld, klank en tekst.

Dat deze persoonlijke stijl ook populair succes kan bieden bewees hij in de jaren ‘80 en ‘90 met films als mélo, smoking no smoking en on connaît la chanson.

Gegeven

Camille is stadsgids en werkt aan een proefschrift. Haar zus Odile is getrouwd met Claude, maar lijkt het aan te leggen met haar vroegere vriend Nicolas. Camille zelf wordt verliefd op de makelaar Marc. Maar Marcs bediende Simon is heimelijk op haar verliefd.

Dit net van relaties veroorzaakt heel wat ruzies en misverstanden… en staat borg voor een einde waarin alles net iets anders in elkaar zit dan aanvankelijk leek.

Bespreking

De structuur van de film is belangrijker dan het gegeven. Resnais volgt hier namelijk het procédé van de Brit Dennis Potter in the singing detective. Om de haverklap barsten de personages ineens in gezang uit om de gedachten en emoties, die ze voor elkaar verborgen houden, aan de kijker te tonen. Daarbij zingen de acteurs niet zelf maar playbacken ze originele uitvoeringen van Franse populaire liedjes van Edith Piaf tot France Gall en van Maurice Chevalier tot Johnny Halliday.

Acteurs, lichamen en camera blijven onbewogen terwijl de gezongen frasen abrupt inzetten en afbreken, soms ingebed in de dialoog, dan weer als innerlijke overpeinzing, soms verdeeld over verschillende personages, dan weer door de radio overgenomen.

Dit procédé, hoe speels en gevarieerd ook, zou als gadget al snel vervelen, maar Resnais past het consequent toe zodat het de hoeksteen wordt van een unieke manier van vertellen.

                                                 Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen