Microcosmos: Le peuple de l'herbe

Regisseurs

Marie Perénnou en Claude Nuridsany houden zich al meer dan 20 jaar bezig met het leven van de insecten.  Na studies aan het befaamde Curie-instituut leken ze voorbestemd om hun verdere beroepsleven wetenschappelijke traktaten te schrijven voor een gespecialiseerd publiek.  Maar Perénnou en Nuridsany wilden hun passie delen met al wie van de natuur houdt.  Sinds het begin van de jaren ‘70 doen ze dat via boeken en reportages.  Microcosmos is hun meest prestigieuze project tot op heden: 15 jaar opzoekingswerk, 2 jaar technisch onderzoek, 36 draaimaanden en 24 weken montage.  Producent Jacques Perrin zorgde voor de nodige financiële en technische ondersteuning.  Het resultaat van de uitdaging is verbluffend: een natuurlijk sprookje met insecten en andere grasbewoners als hoofdrolspelers.

Gegeven

De film begint met een gigantische duikvlucht vanuit de wolken naar de weide, waar het allemaal om te doen is.  Eens geland wandel je in dertien visuele episodes samen met insecten, slakken en aanverwanten tussen grassprieten die plots bomen lijken.  Je ontmoet er de rups die vlinder wordt, een bezige bij, een spin, slakken die de liefde bedrijven.  Een van de meest verbluffende scènes is die waarin je als insect een stortbui meebeleeft.  Op het einde van de film heb je één dag uit het leven van de grasbewoners meegemaakt. 

Bespreking

De verbluffende beelden van de huizenhoge insecten en andere weilandbewoners maken duidelijk dat je voor een superieure spektakelfilm geen dinosaurussen nodig hebt.

Het is moeilijk aan te geven welke scène de meeste indruk maakt.  Voor de liefhebbers van de heroïek is er het gevecht dat een mier levert om zijn luizen te beschermen tegen een lieveheersbeestje.  Voor de fans van de Griekse mythologie is er de waterjuffer die als Aphrodite uit schuim geboren lijkt te worden, of de mestkever die als Sisyphus in de weer is met een balstront.

Juist omdat het hier niet om een verklarende documentaire gaat maar om een dag uit het leven van de insecten, hadden de makers de vrijheid om hun taferelen te kiezen.  Gewelddadige scènes werden achterwege gelaten, naar verluidt om het negatieve beeld waar insecten steevast mee worden opgezadeld bij te sturen.  Af en toe wordt ook voor het uitzonderlijke gekozen.  Zo zie je een spin onder water zijn huis bouwen met luchtbellen  Bizar maar daarom niet minder wonderbaarlijk.

“Onze bedoeling is om tussen insecten en mensen een gevoel van lotsverbondenheid to stand te brengen” zeiden de makers van Microcosmos over hun film.  Daarin zijn ze geslaagd: je leeft mee met de pasgeboren wesp, die zijn vleugeltjes proefdraait, en je identificeert je met de beestjes die ‘s ochtends de slaap uit hun ogen lijken te wrijven.  En wie zou niet dolgraag aanschuiven naast de mier die drinkt van een heldere dauwdruppel?

Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen