Mean Creek

Klik op de foto's om te vergroten

Film|TV|DVD nummer 545: Ga naar de bespreking

Hieronder de bespreking van de voorstelling van FilmMagie-Antwerpen

Regisseurs hoeden er zich voor met kinderen te werken. De uitkomst van de vertolking is niet altijd betrouwbaar. Soms legt het script prille acteurs wijsneuzige prietpraat in de mond. Debutant Jacob Aaron Estes heeft die klippen in mean creek omzichtig omzeild. Zijn deliverance met kinderen meert feilloos aan tussen voorgangers als stand by me en lord of the flies en houdt zich ver van de exploitatie van Larry Clark die in bully een psychotische pestkop liet opdraven.

In mean creek is de dikke George het klootzakje dat het leven van de pientere Sam (Rory Culkin), voor zijn leeftijd een tengere jongen, zuur maakt. Sam’s oudere broer Rocky (Trevor Morgan) vindt dat er iets moet gebeuren. “Something ’s gotta give.” Samen met Marty beramen ze het plan om George voor Sam’s verjaardag uit te nodigen op een kanotocht en hem op de rivier eens flink in zijn hemd te zetten. George die zich door zijn gedrag van een normaal contact met leeftijdsgenoten heeft buitengesloten, is oprecht en aangenaam verrast.
Zich van geen kwaad bewust gaat hij mee. Sam’s schuchtere vriend, Clyde (Ryan Kelley), en zijn vriendinnetje Millie (Carly Schroeder) vervoegen hen. Eens de tocht aangevat, krijgen de op wraak beluste vrienden George echter van zijn beste kant te zien. Hij is ad rem, gevoelig en humoristisch. De meningen raken verdeeld. Sam wil van het plan afzien, maar Marty wil van geen wijken weten.

mean creek moet het niet van zijn originaliteit hebben. De invulling van dit initiatieverhaal is weliswaar complexer dan de avontuurlijke afvaart van een rivier doet vermoeden. De karakters worden uitgetekend tegen hun verschillende sociale achtergrond. Marty mag dan een karakter zijn dat overdreven dramatisch wordt uitgetekend, Scott Mechlowicz houdt zijn gefrustreerde personage prima in balans. Overigens zet ook het andere talent de personages herkenbaar neer. Dat is de verdienste van Estes die de jongeren natuurlijk op elkaar laat inspelen en hen hun eigen taal laat hanteren. Josh Peck evolueert als George geloofwaardig van agressieve dikkerd tot eigenlijk wel sympathieke knul naar toch weer kwetsende brulaap. Wanneer hij spottend van leer trekt tegen Marty wordt de uiteindelijke aanzet tot een kwalijke afloop gegeven.

Aan het begin en het einde van de film krijgt de kijker beelden te zien van George’s digitale videocamera waarop de jongen over zichzelf vertelt. Dit kaderverhaal is een doordachte zet van Estes waardoor we de jongen beter leren kennen als een verwende opdonder die het thuis niet onder de markt heeft.

mean creek is een stilistisch vrij traditionele tragedie met een aanvaardbare moralisering zoals je ze zelden uit de States kan verwachten. In één korte scène wordt de bedrieglijke rust van de natuur treffend samengebracht met de schijnbare onschuld van kinderen wanneer de bedachtzame Millie pardoes een slak aan een stronk spietst.

De film behoudt zijn vaart, is niet zwaar op de hand en stelt toch serieuze vragen. Over hoe de tieners aan de door henzelf aangewakkerde peer pressure moeten ontsnappen bijvoorbeeld. En hoe moeten ze verder met een levenslang trauma waar ze al of niet schuld aan hebben?

Interview met Scott Mechlowicz              Gent, oktober 2004

Of hij zijn grote voorbeeld, Sean Penn, ooit zal evenaren, is moeilijk te voorspellen. Maar het kan, want in mean creek, een donkere jeugdfilm over een vlottentocht die faliekant afloopt, zet de 23-jarige Scott Mechlowicz alvast een ijzersterke acteerprestatie neer. Mechlowicz neemt in mean creek de rol op zich van de getroebleerde Marty, de oudste van het groepje vrienden dat een tragische vlottentocht onderneemt. Het is pas zijn tweede serieuze filmrol sinds hij aan het UCLA Conservatory Acting Program afstudeerde, maar zijn vertolking is niet onopgemerkt gebleven. In de film acteert hij met kinderen die allemaal jonger zijn. Hoe dat ging?
"Super", zegt Mechlowicz "ze spelen vanuit hun impulsen en hun gevoel. Ik vond dat heel dankbaar om mee te werken, het schonk me de vrijheid om zelf ook voluit te gaan. De enige beperking in het acteren was precies dat het om film ging. Voordien deed ik theater en daarin kan je in een continue beweging een karakter neerzetten, het zachtjes laten groeien. In film is dat veel moeilijker door de talrijke onderbrekingen. Maar bon, je past je aan. Het schooltheater heeft me van acteren leren houden en dat is voor film niet anders."
In de nogal platte studentenkomedie eurotrip speelde Mechlowicz de hoofdrol, een totaal ander soort film. "Die film was commercieel opgezet met een groot budget. mean creek is een kleine productie waarin niemand voor het geld is geëngageerd. Het viel er aan te merken dat iedereen zich honderd procent op de film concentreerde. Ook al lijkt eurotrip misschien een makkelijkere film, ik vond het verdorie een pak moeilijker om me in te werken. Alles werd in Praag opgenomen en voor een blue screen in de States. Nog geen etmaal na de opnamen in Praag begonnen we aan mean creek in Oregon. Jacob (Estes, de regisseur, NK) verstond de kunst ons snel op ons gemak te stellen. Uiteindelijk hebben we nog geen maand aan deze film gedraaid."
Mechlowicz kon zich makkelijk vinden in de figuur van Marty. "Maar gelukkig niet omdat er persoonlijke gelijkenissen zijn. Marty’s sociale omgeving heeft met de mijne geen uitstaans. Ik ben opgegroeid in een harmonieus gezin. Maar ik begrijp Marty wel. Als hij optrekt met kinderen die jonger zijn dan hijzelf bijvoorbeeld, waardoor hij zich machtiger gaat voelen. Voor zijn wanhoop en verdriet kan ik zeker begrip opbrengen."
Jacob Estes kon hem helpen inleven. De regisseur schreef het script op basis van persoonlijke ervaringen op het basketbalplein bij hem in de buurt. "Voor mij hielp het dat het basismateriaal niet helemaal 'fake' was", haakt Mechlowicz in. "Jacob gaf ons vertrouwen en nam de angst weg om er voor te gaan. Hij spoorde je aan meer uit te proberen. Voor en na de takes is het op de set vaak een chaotische boel, maar hij zorgde tijdens de opnamen voor complete rust. We kregen alle tijd om op gang te komen. Het script was op een kinderlijke manier geschreven. Dat gaf een natuurlijk gevoel wat me enerzijds aantrok. Anderzijds maakte de realistische stijl me soms best nerveus."

(…) "De truth or dare-scène vind ik de leukste omdat ze, euh, tragisch eindigt (lacht). Maar in de mooiste scènes kom ik zelf niet voor. Degene die me echt raakt omdat ze zo echt overkomt, is die tussen Sam en Millie wanneer ze in haar kamer overleggen over wat hen te doen staat. En ook de scène waarin Millie van de rivier wegloopt in het bos. Sam en Millie staan dan compleet radeloos hand in hand te zwijgen."

Nico Krols, De Morgen 11 oktober 2004.

www.filmmagie-antwerpen.be