Madres paralelas

Moeders mooiste

In het mooie melodrama Madres paralelas bezingt Pedro Almodóvar het moederschap in zachte en harde toonaarden tegelijk.
Nadat hij de camera onbarmhartig scherp op zichzelf richtte in het autofictieve Dolor y gloria (2019) en tussen de lockdowns door Tilda Swinton opvoerde in de korte Cocteau-adaptatie The Human Voice (2020), knoopt Pedro Almodóvar aan met misschien wel zijn favoriete thema: het moederschap, en alle uitdagingen, geneugten en opofferingen die daarmee gepaard gaan. Daarvoor doet de inmiddels 72-jarige Spaanse melomaestro terug beroep op zijn Madrileense muze Penélope Cruz, die hij ook al van grote emoties bezwangerde in prachtfilms als Todo sobre mi madre (1999), Volver (2006) en Los abrazos rotos (2009).

Dit keer voert hij haar op in een elegant verteld verhaal dat kronkelt rond vrouwelijke vriendschap, de spoken van het verleden en hoe die soms onverwachts samenkomen. Cruz speelt de succesvolle fotografe Janis die in haar geboortedorp een forensisch antropoloog ontmoet die onderzoek verricht naar een massagraf uit de tijd van generaal Franco. Volgens de familieoverlevering ligt haar overgrootvader daar begraven nadat die door de fascisten tijdens de Spaanse burgeroorlog werd vermoord. Janis is bovendien ook zwanger van haar getrouwde minnaar – de antropoloog – en wil het kind houden, op haar eentje opvoeden en Cecilia dopen, als hommage aan haar overgrootmoeder.

In de materniteitsafdeling van het ziekenhuis deelt ze lief, leed en pijnlijke weeën met de eigenzinnige tiener Ana (Milena Smit), die eveneens onverwachts zwanger werd en een toekomst als alleenstaande moeder te wachten staat. Alleen ziet die laatste dat heel wat minder zitten dan de stukken zelfverzekerdere Janis. Op veel steun van haar moeder moet Ana niet rekenen, aangezien die zoals steeds vooral met haar acteercarrière bezig is en net een nationale theatertournee in het vooruitzicht heeft.

Het vervolg is een superieure soap waarin toevallige plotwendingen, morele dilemma’s, wrange herinneringen en fysieke transformaties in typische Almodóvar-stijl de revue passeren. Er zijn de kristalheldere kleuren en cadrages van zijn vaste cameraman Luis Alcaine, het uitgekiende production design en de onheilspellende score van huiscomponist Alberto Iglesias die als vanouds naar Hitchcock knipoogt. Maar vooral: er zijn ook nu weer twee complexe vrouwelijke heldinnen die zowel door Cruz als nieuwkomer Milena Smit met overgave en nuance worden vertolkt.

(…) Almodóvar heeft de lat de voorbije decennia duizelingwekkend hoog gelegd, in eerste instantie bij zichzelf. Ook nu druipen de narratieve ambitie, de cinematografische finesse, de troostende melancholie en het warme humanisme van elk zorgvuldig gekozen frame af. Het resultaat: een film over persoonlijke pijn en nationale wonden die zalft en slaat tegelijk, én eens te meer een mature meester onthult die als geen ander de vrouwelijke psyche weet te doorgronden.

Dave Mestdach in Knack/Focus Knack – 01 Dec. 2021, p. 42