FilmMagie-logo-white

Love and Friendship

(2016,
Ierland – Nederland – Frankrijk – US)
(2016,
Ierland – Nederland – Frankrijk – US)
24 januari 2017

Regisseur

Whit Stillman

Producer

Lauranne Bourrachot

Scenario

Whit Stillman naar de novelle “Lady Susan” van Jane Austen

Acteurs

Kate Beckinsale, Chloë Sevigny, Stephen Fry, Xavier Samuel, Emma Greenwell

Cinematografie

Richard Van Oosterhout

Montage

Sophie Corra

Muziek

Benjamin Esdraffo

Prijzen

92 min

Filmduur

Whit Stillman, chroniqueur van de strapatsen van elitaire jeugd en gezegend met een uitstekend gevoel voor humor, gaf deze hilarische adaptatie van Jane Austens briefroman Lady Susan de titel Love & Friendship, maar dat moet u natuurlijk lezen als Haat & Vergif.

Spin

Spin in het web van dit luchtige kostuumdrama is de begeerlijke Lady Susan Vernon, vilein als Lady Macbeth en verwend als Daisy Buchanan uit Scott Fitzgeralds The Great Gatsby. Door haar recente degradatie tot armlastige weduwe moet ze op jacht naar een nieuw manschepsel met gevulde beurs en nodigt zichzelf uit op het landgoed van haar schoonzus, tot grote frustratie van de familie. In de respectabele traditie van de comedy of manners heeft Stillman de meeste personages dan al in het sierlijkste lettertype geïntroduceerd, zoals de ‘goddelijk aantrekkelijke’ Lord Manwaring, Lady Susans bedvriendje. Deze is ongetwijfeld ruim behangen, maar helaas al getrouwd met Lady Manwaring, professioneel hysterica.

Gif

Terwijl Lady Susan haar verblijf voor onbepaalde tijd verlengt en haar zinnen zet op de knappe Reginald DeCoursy, aanstaand miljonair en heerlijk naïef tussen de benen, neemt Stillman in kleine terzijdes de etiquette van de bourgeoisie op de hak. Want hoe krijgen ze haar in godsnaam het huis uit zonder onaardig te lijken? Gif spuwen voor fijnproevers dus.

Voor wie bij Britse historische romans en Jane Austen in het bijzonder denkt aan theekransjes met spinrag en keurige conversaties is dit een feest van verrassingen. Het is de meest vileine Austenadaptatie ooit. (…)

Waar vrouwen als Lady Susan in de regel gestraft worden voor hun gemanipuleer — ook Shakespeare liet nooit na de rekening te presenteren — geniet Whitman er zichtbaar van dat niet te doen. Als ze bedreigd wordt en eindelijk ten val lijkt te komen, manoeuvreert de Dame zich subliem naar een veilige positie en geeft de rest het nakijken. Je zou bijna verliefd op haar worden. Als het je niet de kop zou kosten.

(Naar) Ronald Rovers in De Filmkrant mei 2016 #387

Zie ook FilmMagie nr. 666