Little Miss Sunshine

Opgebouwd als een roadmovie is LITTLE MISS SUNSHINE vooral een originele zwarte komedie over een disfunctionele familie. De titel verwijst naar een van die typische Amerikaanse schoonheidswedstrijden, in dit geval voor piepjonge meisjes.

LITTLE MISS SUNSHINE is een tragikomische mix van genres die tegelijk origineel is, grappig en hartverwarmend.

De zevenjarige Olive Hoover (Abigail Breslin) is door de preselectie geraakt. Dat gebeurde eerder toevallig, want met haar grote bril en bolle buikje lijkt het lieve, optimistische en o zo hoopvolle meisje niet meteen een potentiële winnares.
In een gammel Volkswagenbusje vertrekt ze met de hele familie vanuit Albuquerque, New Mexcio naar die schoonheidswedstrijd in Californië.
Maar vooraleer de Hoovers on the road gaan, hebben we al uitgebreid kennis kunnen maken met die kleurrijke clan.
Vader Hoover (Greg Kinnear) geeft met zijn zelf ontworpen ‘Refuse to lose’-programma assertiviteitstraining aan losers, maar heeft daar opvallend weinig succes mee.
De verhoopte boekdeal laat maar op zich wachten.

Tienerzoon Dwayne (Paul Dano) dweept met Nietzsche en communiceert alleen met briefjes in de stijl van ‘I hate everyone’. Als hem gevraagd wordt of hij werkelijk iedereen haat, kijkt hij nog wat donkerder dan gewoonlijk en onderlijnt dan heel nadrukkelijk het woord ‘everyone’. Hij weigert te praten tot hij gevechtspiloot mag worden.
Schoonbroer Frank (Steve Carell) is dé Amerikaanse topspecialist wat leven en werk van de Franse schrijver Marcel Proust betreft en heeft net een zelfmoordpoging achter de rug. Hij is namelijk zijn vriendje én een belangrijke beurs kwijtgeraakt aan een andere Proustkenner.
Grootvader (Alan Arkin) is buitengegooid uit het bejaardentehuis omdat hij niet van de heroïne wou blijven. “Wat maakt het uit?” verdedigt hij zich. “Ik ben oud!”
En ten slotte is er moeder Sheryl (Toni Collette) die dapper maar stilaan een beetje moedeloos dat zootje ongeregeld bij elkaar probeert te houden.

LITTLE MISS SUNSHINE werd geschreven door debuterend scenarist Michael Arndt en geregisseerd door het eveneens met deze speelfilm debuterende echtpaar Jonathan Dayton en Valerie Faris, voordien actief met clips en commercials. Geen klinkende namen dus en waarschijnlijk was dat een van de redenen waarom geen enkele Amerikaanse studio bereid was geld te steken in dit project. Die afwijzing had wellicht ook te maken met het feit dat het knappe en clevere scenario zich niet meteen op één bepaald genre liet vastpinnen.
De film is namelijk én roadmovie én zwarte komedie én gevoelig familieverhaal én ook nog eens satire op de Amerikaanse succesfixatie. Het resultaat van deze uitstekend vertolkte en tragikomische mix is origineel, grappig en hartverwarmend, met een finale die niemand zal zien aankomen en met als knipogende boodschap:
Familie is… samen een gammel busje in gang duwen.

Jan Temmerman in De Morgen 29 11 2006

Zie ook FilmMagie 568 & 574