Les Amants du Pont-Neuf

Gegeven

Een dakloze jongen woont op de Parijse Pont Neuf, die wegens ingrijpende renovatie is gesloten.  Hij drinkt te veel rode wijn uit plastic flessen met schroefdoppen en komt alleen in slaap met zware kalmerende middelen.  Van roes naar roes zwerft hij door Parijs.  Zijn leven verandert ingrij­pend als hij op de brug een dakloos meisje ontmoet.  Ze is kunstena­res, maar verliest langzaam maar zeker haar gezichtsvermogen en is haar laatste beelden van de zichtbare wereld aan het verzame­len.  Tegen de achtergrond van een feestend Parijs, dat de tweehonderdste verjaardag van de revolutie viert, bloeit hun liefde op.  Als twee drenkelingen klampen ze zich aan elkaar vast.

Bespreking

Innoverend cineast Leos Carax debuteerde met  BOY MEETS GIRL  en brak internationaal door met  MAUVAIS SANG.  Zijn derde prent,  Les amants du Pont-Neuf, kende heel wat produktiemoeilijkhe­den:  de opnamen werden tot tweemaal toe stopgezet, het budget liep op tot 160 miljoen Franse Frank.  Het resultaat is echter een fonkelende en barokke film, waarin de cineast letterlijk en figuurlijk cinematografisch vuurwerk aflevert.

Carax laat zijn filmstijl bepalen door dezelfde ongecontro­leerde energie die zijn personages in staat stelt om te over­leven.

Ca­mera en montage zijn tomeloos.  Ze smijten met beel­den, zwieren de kijker rond tot het hem duizelt.  Ze omarmen het armetierige liefdespaar als was het een koppel betoverde koningskinde­ren maar net zo gemakkelijk stellen ze het voor als een duo dronken dwergen, liggend in de tot reusachtige afmetingen vergrote goot van Pont-Neuf.

Als rustpunt doen de wild documen­tair gedraaide beelden dienst, die de onvoorstel­bare hardheid van het leven op straat moeten illustreren.  Het zijn schok­kende momenten vol ellende en zwaar van het achte­loos oms­pringen met menselijk lijden.

In verbluffende montages laat de cineast het marcheren van de troepen tijdens de ‘bicentenaire’, het vuurwerk en de volks­vreugde samenvallen met het extatische gevoel der geliefden.  Hoofdacteur Denis Lavant, de jonge zwerver, heeft een stijl van acteren die bijzonder past in het universum van Carax.  Hij moet het niet hebben van subtiele gelaatsveranderingen en kleine stemnuan­ces, maar is één brok energie, een atleet die zonder met zijn ogen te knipperen een salto achterover maakt.  Maar de film heeft wel het probleem dat Carax zijn kruit na de eerste drie adembenemende kwartie­ren verschoten lijkt te hebben en we blijven zitten met een in weze larmoyant en dun liefdesverhaal in een luidruchtige en spectaculaire verpakking.

   samengelezen door Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen