Le fabuleux destin d'Amélie Poulain

HET VERHAAL

De lieve, dromerige en bedeesde Amélie (Audrey Tautou) is dienster in een café in de Parijse Montmartre-wijk. Op een dag beslist ze zoveel mogelijk mensen in haar omgeving gelukkig te maken. Zomaar. En anoniem. Dus zonder dat de betrokkenen het zelf door hebben. Zo zorgt ze er bijvoorbeeld zelf voor dat mensen op elkaar verliefd worden. Dat een winkelhulpje niet langer door de hatelijke kruidenier wordt gepest. Dat haar oude vader toch nog eens uit zijn huis komt. Dat een koekjesdoos met jongensherinneringen na ruim veertig jaar bij de totaal verblufte, ontroerde eigenaar’ terechtkomt. Dat, en nog veel, veel meer. Maar haar eigen leven een gelukkige wending geven is blijkbaar al een heel stuk moeilijker.

SCENARIO EN REGIE

Veel meer mogen we niet prijsgeven over Amélie. De film behoort tot het soort dat zich het best laat ontdekken zonder al te veel voorkennis. Zelfs al zouden we willen, veel meer kunnen we ook niet prijsgeven, want het filmverhaal explodeert in alle richtingen, en is onmogelijk samen te vatten. Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain bevat namelijk een adembenemend aantal inhoudelijke en visuele vondsten. Ook de commentaarstem zorgt voor een opeenvolging van mooi geformuleerde, bizarre, poëtische of gewoon grappige trouvailles. Zelf spreekt Jeunet van een gedicht à la Prévert. Dit is inderdaad een door en door Franse film met meer originele ideeën dan tien Amerikaanse studiofilms samen. Le Fabuleux Destin is ook visueel een prachtige film, met een camera die vaak vleugels lijkt te hebben, minutieus gekadreerd en warm gefotografeerd, met een hele reeks speciale effecten die perfect gebruikt worden om de werkelijk ongebreidelde fantasie van de filmmaker – misschien wel zijn jongensdromen – tot leven te wekken.

OVER DE REGISSEUR

De Franse cineast Jean-Pierre Jeunet maakte samen met zijn collega Mar Caro in 1991 furore met het originele, visueel verbluffende en narratief eigenzinnige Delicatessen. Een film die prompt en geheel terecht een cultstatus verwierf. In 1995 maakte het duo Caro-Jeunet samen ook nog La Cité des Enfants Perdus en dan trok Jeunet alleen naar Hollywood om daar in 1997 de minder geslaagde vervolgfilm Alien: resurrection te draaien.

Als Jeunet niet de perfecte film heeft gemaakt, dan wel de beste van het jaar: visueel virtuoos, gebaseerd op een uitgevlooid scenario en met vertolkingen die tot in de kleinste bijrollen piekfijn verzorgd zijn. De onophoudelijke stroom ideetjes, vondsten en observaties vindt een wonderlijke plaats in deze goedhartige, fantasierijke en oerfranse kosmos waarin Jacques Tati zich in zijn nopjes zou gevoeld hebben.

www.amelie-lefilm.com

Bron: Jan Temmerman in De Morgen! 26 april 2001

Nico Krols medewerker KFL-Antwerpen