Lake Tahoe

Kijk, zo eenvoudig kan filmmaken zijn. De horizon recht. Een auto die in de verte door het beeld rijdt. Dan even zwart. Een knal. De jonge chauffeur is op een telefoonpaal gebotst. Dat is een begin. Nu kan er van alles gebeuren, maar de Mexicaan Fernando Eimbcke die in deze tweede speelfilm zo kalmpjes het een op het ander laat volgen maakt het drama nooit groter dan nodig is.

Zo heel erg kapot is de auto niet. Hij wil alleen niet meer starten en de jongen moet in het naburige stadje een nieuw onderdeel zien op te duikelen, wat tot allerlei onverwachte en vaak een tikkeltje vreemde ontmoetingen leidt. Meer lijkt het aanvankelijk niet te zijn. Dat grotere drama is er wel, maar we moeten het terloops ontdekken. Een drama dat ook gewoon bij het leven hoort.

Het leven is met een schok stil blijven staan en gaat toch gewoon verder. Soms laat Eimbcke dat letterlijk zien. Dan zit de bedeesde jongen star in het midden van het beeld, terwijl een oude garagehouder mopperend om hem heen beweegt. Ook het verhaal heeft die twee kanten. Dat mozaïek van kleine toevallige voorvallen die alle kanten op springen omvat als het ware die ene, loodzware emotie die eerst onzichtbaar is, maar steeds sterker voelbaar wordt. Twee gescheiden werelden, tot ze elkaar plots raken. Woede! Een omhelzing! Snikken! Pas dan kan de jongen weer thuiskomen en verder gaan.

De verleiding is groot om uit te weiden over het nauwkeurig gecomponeerde minimalisme, maar dat maakt het onnodig gewichtig. Want hoewel Eimbcke (die wel met Jim Jarmusch vergeleken is) de hond Sica inderdaad naar de grote Italiaanse regisseur heeft vernoemd, en de letters ZEN vast niet toevallig ergens op een gevel staan, is Lake Tahoe toch in de allereerste plaats weldadig onpretentieus, innemend en nieuwsgierigmakend.

Misschien net iets te droog om het een komedie te noemen, maar wel regelmatig uitnodigend tot een geamuseerde glimlach. Bijvoorbeeld wanneer de hond zich gewoon even niets van dat kalme filmtempo aantrekt. Aandoenlijk in zijn enthousiasme is de monteur die een liefhebber van kungfu en Bruce Lee blijkt te zijn. Hartveroverend is het montere winkelmeisje dat een oppas voor haar baby zoekt en zonder iets te zeggen zomaar haar truitje uittrekt. Kleine zijlijntjes die kunnen eindigen in een onverwacht emotioneel moment dat de ogenschijnlijke achteloosheid van het voorgaande plotseling overstijgt. Eimbcke laat gewoon zien wat woorden moeilijk uit kunnen leggen. Het is eenvoudig, eerlijk en echt. Van kijkplezier op de vierkante centimeter via een nonchalante omtrekkende beweging naar dat ontroerende moment van aanvaarding van pijn en verlies.

Het is niet onopgemerkt gebleven. In Berlijn kreeg Lake Tahoe al de Fipresci-prijs van de internationale kritiek, waarna dit juweeltje in Cannes tot ontdekking van het jaar werd uitgeroepen.

Leo Bankersen in de Filmkrant, September 2008, nr 302

Zie ook FilmMagie nr. 589