La Vie Rêvée des Anges

Verhaal

Isa is onderweg. Haar bezittingen zitten in haar rugzak. Ze trekt van stad naar stad en doet allerlei klussen om wat geld te verdienen. Maakt niet uit wat: bandwerk of postkaarten verkopen. In een groot naaiatelier verprutst ze alles wat door haar handen gaat en al gauw staat ze weer op straat. Haar collega Marie stemt er tegen haar zin mee in haar nieuwe vriendin te laten overnachten. Marie let op het appartement terwijl een moeder en haar dochter in het ziekenhuis herstellen van een vreselijk auto-ongeval. Isa en Marie hebben tegengestelde karakters wat vaak tot uitbarstingen leidt. Isa zit op de onderste sport van de maatschappelijke ladder, maar blijft altijd een onverzettelijke optimist. Marie daarentegen is ingetogen en teruggetrokken en houdt er een navenante gemoedsgesteldheid op na tot aan het catatonische toe. Het zijn echter hun tegenstellingen die ze van elkaar waarderen. De extraverte, door het leven buitelende Isa apprecieert Marie om haar zwijgzame karakter. Marie voelt zich opgepept door Isa’s levenslust.

Op een dag ontmoeten de meisjes de rockers-met-vetkuiven Fredo en Charly. Marie start een halfhartige affaire met Charly, een onbehouwen en boertig type. Kort daarop trekt ze op met Chriss, een arrogante clubbaas. Aanvankelijk is Marie nog openlijk agressief tegen dit onverfijnde karakter, maar uiteindelijk heeft ze met hem een ‘ruwe sekssessie’. Op één of andere manier doorbreekt zijn brutaliteit daarmee alle emotionele barrières die ze had ontwikkeld.

Aanpak

LA VIE RÊVÉE DES ANGES is een film waaraan de ogen moeten wennen. Zonca koos voor een sobere aanpak – kaal bijna – bestaande uit medium shots, geschoten in Rijsel, nabij het gebied waar Bruno Dumont in LA VIE DE JÉSUS jongeren liet rondjakkeren op brommers tot zij hun agressie konden richten op een allochtoon. Cinematograaf Agnes Godard heeft LA VIE RÊVÉE klassiek naturalistisch op pellicule gezet. Ze draait veel uit de hand op ‘straatniveau’ en in de interieurs houdt ze de cadrage klein. Het versterkt het gevoel dat LA VIE RÊVÉE zich vooral in de hoofden van de protagonisten afspeelt. Het camerawerk maakt het drama net ook tastbaar. Zonder omwegen wordt de bloei en de dood van de vriendschap tussen Isa en Marie vastgelegd. De sterke vertolkingen van beide actrices brengen met subtiel spel een weids rumoer over grote onderwerpen als geluk en eenzaamheid teweeg.

Toegevoegde muziek ontbreekt. De locaties zijn alledaags, van opsmuk gespeend. Zonca’s realisme maakt de bioscoopbezoeker tot deelgenoot van de tobbende vrouwen. Hij gaat mee op zoek naar de juiste weg langs liefdes en leugens. De kracht en schoonheid van de regie ontvouwen zich wanneer Marie van die weg afraakt en haar ziel en zaligheid in de handen legt van een poenpatser. De vriendschap tussen het duo breekt. Marie wordt bevangen door verlatingsangst, en Isa raakt gefascineerd door het genezingsproces van de comateuze dochter uit het verkeersongeval.

Het verhaal over Marie en Isa is een eigentijdse geschiedenis, zonder freudiaanse of aezochte prietpraat of politiek qetinte uitleg. Zonca zoekt grote woorden in kleine gebaren.

Appreciatie

Elodie Bouchez levert een grote prestatie, maar de Waalse Natacha Regnier was voor de internationale pers de grote revelatie. Zij is een sterke verschijning, ook in de scènes waarin ze nauwelijks spreekt. Gregoire Colin overtuigt als Chriss, een smeerlap van een clubeigenaar die zijn aantrekkingskracht op Marie geloofivaardig maakt door op haar een dierlijk magnetisme uit te oefenen. Zowat het enige struikelpunt in LA VIE zou voor sommigen het tragische einde kunnen zijn dat abrupt is en misschien te zwaar op de hand. Alle andere scènes hebben een rauwe intensiteit die de kijker niet loslaat. De film gaat echter zelden de neerslachtige toer op dankzij de levendige persoonlijkheid van Isa.

LA VIE RÊVÉE DES ANGES mag dan het lanqspeelfilmdebuut van de 41-jarige Erick Zonca zijn – die voordien slechts drie kortfilms maakte – het is het soort trefzekere film dat tot stand lijkt te zijn gekomen door een door de wol geverfd filmauteur op de toppen van zijn kunnen. Zonca houden we graag voor u in het oog.

Nico Krols, medewerker KFL-Antwerpen

Regisseur

Erick Zonca werd in 1956 in Orléans geboren. Op 20-jarige leeftijd vertrok hij naar New York om er theaterlessen te volgen. Zonca werkte er als kelner om zijn studies te betalen. In de Amerikaanse bioscoop maakte hij kennis met Taxi Driver van Martin Scorsese, waardoor hij de smaak te pakken kreeg om zelf films te draaien. Toch zou het tot 1998 duren. Intussen leerde hij het vak als regisseur van publiciteitsfilms, videoclips en sitcoms. In de vroege jaren ’90 trad hij op de voorgrond als kortfilmcineast van RIVES, ÉTERNELLES en SEULE. LA VIE RÊVÉE DES ANGES, zijn eerste langspeelfilm is meteen een schot in de roos. Intussen heeft Erick Zonca een nieuwe film klaar: LE PETIT VOLEUR, geproduceerd door de televisiezender Arte voor de filmserie Gauche/Droite.

Bespreking

Erick Zonca’s langspeelfilmdebuut behoort tot de nieuwe Franse regionale cinema. Een nieuwe filmgolf, waar ook Mathieu Kassovitz LA HAINE en Brano Dumont LA VIE DE JÉSUS deel van uitmaken. Deze filmauteurs draaien en produceren hun films ook buiten de Franse filmmetropool. Ze interesseren zich voor het gemoedsleven van jongeren, hanteren een directe filmstijl zonder franjes en opteren voor een sociale thematiek.

LA VIE RÊVÉE DES ANGES spreekt de kijker aan door het authentieke weefsel van gemoedstoestanden en innerlijke spanningen, door Zonca vaak gefilmd met een ruwe super 16mm handcamera die de reflexen van de personaqes op de voet volgt. Maar Zonca houdt ook van een sterke dramatische dialoog. Daarvan getuigen de scènes van woordenwisseling tussen beide hoofdpersonages. Nu eens schetst de cineast een rauw mensbeeld, zoals in de werkscènes in het naaiatelier of in de relatie tussen Marie en Chriss. Dan weer getuigt hij van intense gevoeligheid, zoals in de scène waarin Isa het dagboek van het verongelukte meisje leest en haar een bezoek in het ziekenhuis brengt. Op die manier plaatst hij hoop en leven tegenover zelfvernietiging en dood.

Dat Zonca’s film zo beklijft heeft zowel te maken met de schitterende acteursregie als met sociale bewogenheid en zijn sensatieloze, niet-emotionele filmstijl. Een cinema die zijn wortels heeft in de traditie van het Franse psycholoqische filmen, maar ook een frisse wind van oprechte warmhartigheid in de bios laat waaien.(Film en Televisie 484)

Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen