La fille inconnue

Het dagelijks leven en de breuk daarmee worden gedetailleerd en geloofwaardig neergezet in La fille inconnue. Een typische onopgesmukte Dardenne-film met een mooi ingetogen hoofdrol van Adele Haenel.

‘Je moet je emoties de baas blijven.’ Het lesje dat arts Jenny Davin (Adèle Haenel) in het begin van La fille inconnue (Het onbekende meisje) aan haar stuntelende stagiair verstrekt, omdat hij bevroor terwijl een klein jongetje in de wachtkamer van haar praktijk stuiptrekkend op de grond lag, galmt in deze tiende film van de gebroeders Dardenne lang na. Haarfijn laten de Waalse filmers (Rosetta, L’enfant, Deux jours, une nuit) in hun geijkte, onopgesmukte stijl zien hoeveel moeite het Jenny vervolgens zelf kost haar artsenadagium na te leven.

De dagelijkse routine in haar praktijk in Luik (thuisbezoek, overwerk, ontstressen met een sigaret bij het raam – de Dardennes sparen zoals gebruikelijk weinig details tijdens hun schets van een echt mensenleven) wordt onderbroken wanneer twee agenten zich melden voor onderzoek naar de dood van een meisje in de buurt. De camerabeelden van de ingang van haar praktijk tonen een jong, paniekerig meisje dat tevergeefs aanbelt – plots herinnert Jenny zich de bel na sluitingstijd, en hoe ze haar stagiair na weer zo’n lange, zware werkdag zelfs expliciet tegenhield open te doen.

Verward, waarschijnlijk vol met schuld en gedreven door een sterk gevoel van zorg en verantwoordelijkheid – de Dardennes zijn hier wat motivaties betreft geen expliciete vertellers – bezoekt ze op eigen houtje de kade waar het meisje werd gevonden. Welhaast onopgemerkt ontpopt ze zich tot privédetective, in de hoop om in elk geval de naam van het meisje te achterhalen en daarmee haar dood van enige waardigheid te voorzien.

Hoofdrolspeelster Haenel, jong doorgebroken in Céline Sciamma’s fraaie tienerdrama Naissance des pieuvres en inmiddels rijzende ster in de Franstalige cinema, speelt extreem ingetogen, waardoor alles dat afwijkt van haar doorsneeleven als bijzonder heftig aanvoelt. Een volwaardige thriller wordt het geen moment, daarvoor leunt de voortgang van Jenny’s zoektocht te veel op toevalligheden, maar daar is het de Dardennes ook niet om te doen. De speurtocht van hun hoofdpersonage is slechts een middel om via een aantal bescheiden stapjes af te dalen naar de (criminele) onderklasse van Luik, waar ze belanden in een wereld van financiële onmacht, opportunisme en mensenhandel.

Berend Jan Bockting 20 oktober 2016 in De Volkskrant

Zie ook FilmMagie nr. 668