Julieta

Een ode aan de depressie werd deze nieuwste film van Pedro Almodóvar genoemd. Maar zelfs een donkere Almodóvar blijft kleurrijk. Misschien wou de Madrileense auteur met zijn alweer twintigste langspeler aantonen dat hij niet helemaal licht in het hoofd was geworden na zijn laatste luchtige en opgewekte exploot Los amantes pasajeros.

Niets van vrolijkheid, geen humor, geen greintje levenslust zelfs moet je verwachten in zijn nieuwste waarin een personage zelfmoord pleegt, een ander wordt omvergereden, waarin twee mensen verdrinken, één aan multiple sclerose lijdt en nog iemand dement wordt.

De maker van Hable con ella en Todo sobre mi madre werd beroemd door vrouwen aan de rand van de waanzin te brengen in Mujeres al borde de un attaque de nervios, en met Julieta gaat hij nog een stapje verder. De film is gebaseerd op drie kortverhalen van de Canadese Nobelprijswinnares Alice Munro en gaat over een vrouw die iedereen verliest die haar lief is.

Julieta is al in de vijftig en lijkt gelukkig als we haar leren kennen. Ze staat op het punt om met haar partner Lorenzo te gaan samenwonen in Portugal. Maar op het laatste nippertje ziet ze van dat plan af en gaat alleen in Madrid wonen. Daar schrijft ze een brief naar de dochter die al twaalf jaar uit haar leven is verdwenen.

Intense, diepe film

En zo leren we de jongere Julieta kennen. En haar levenswandel. Het verhaal meandert verder langs Hitchcock-referenties en andere cinefiele knipogen, gaat van Galicië naar Andalusië, en weer naar Madrid, en bepaalde verhaallijnen kronkelen schichtig weg zonder opgelost te worden.

Je moet vooral willen meegaan, om niet met een gevoel achter te blijven dat het allemaal nergens naartoe gaat. Als je op deze trein springt, zul je vele gedachten en gevoelens rijker zijn en beloond worden met een intense, diepe film die je leert dat de mens altijd een mysterie zal blijven.

Door Kurt Vandemaele in De Morgen 18 mei 2016

Zie ook FilmMagie nr. 666