|
UK, USA - 2011 |
118 minuten - FilmMagie nr. 621 | |
| Regie: | Cary Joji Fukunaga | |
| Scenario: | Moira Buffini naar de novelle van Charlotte Brontë | |
| Montage: | Melanie Ann Oliver | |
| Met: | Mia Wasikowska (Jane Eyre), Michael Fassbender (Rochester), Jamie Bell (St. John Rivers), Sally Hawkins (Mrs. Reed), Simon McBurney (Mr. Brocklehurst) | |
| Fotografie: | Adriano Goldman | |
| Productie: | Alison Owen, Paul Trijbits | |
| Muziek: | Dario Marianelli | |
| Links: | http://janeeyrethemovie.com | |
Nietig in de natuur
Jane Eyre heeft zich altijd beter geleend voor televisiebewerkingen dan voor filmversies. Dit is minder een plotgedreven verhaal dan bijvoorbeeld tijdgenoot Wuthering Heights; hier trekt een compleet leven voorbij. Er zit sociaal commentaar in en er zijn de gothic elementen: niet vreemd dat er elke tien jaar wel een mooie tv-reeks opduikt, terwijl de echte, klassieke Jane Eyre-film uit 1943 met Orson Welles en Joan Fontaine al weer bijna zeventig jaar achter ons ligt. Of de versie van Cary Fukanaga een klassieker wordt zal de tijd leren, het is in elk geval wel een uitstekende poging. Van de vijf periodes in Jane's leven concentreert het script zich vooral op haar gecompliceerde relatie met werkgever Edward Rochester. Nadat we in de goed vertelde aanloop hebben gezien hoe Jane (Mia Wasikowska) in haar jeugd alles is ontnomen, duikt ze op als gouvernante in het huishouden van de stugge Rochester. Deze toont zich meer dan begripvol voor zijn nieuwe medewerkster, er is zelfs sprake van een wederzijdse vonk. Maar op cruciale momenten trekt Rochester zich terug, wat doet vermoeden dat er een duister geheim in Thornfield Hall huist.
Chemie
Fukanaga maakt veel werk van de gothic-atmosfeer die om het boek hangt. Neem
alleen al de openingsscène waarin we Jane door de velden Thornfield Hill zien
vluchten: een nietige, bijna spookachtige figuur in een overwel¬digende,
bedreigende natuur. Haar eerste ontmoeting met Rochester had zo in Burtons
Sleepy Hollow gekund. Maar wanneer Fukanaga heuse schrikeffecten gaat
inbouwen wordt het flauw, want zo'n verhaal is Jane Eyre in essentie niet. De
grote onthulling waar het script van Moira Buffini op aanstuurt, voelt dan ook
een beetje als een anticlimax.
Kippenvel krijg je vooral van de chemie tussen beide hoofdrolspelers. De casting
is perfect: Wasikowska is een actrice wier ware schoonheid pas wordt onthuld als
haar verdriet laag na laag is afgepeld. Fassbender is een brok stugheid waar we
langzaam barstjes in zien ontstaan. En met zoveel talent in de bijrollen (Sally
Hawkins, Simon McBurney) is er eigenlijk geen scène zonder memorabel acteerwerk.
We kunnen weer even vooruit tot de volgende tv-reeks verschijnt.
Mark van den Tempel in deFilmkrant oktober 2011 #336
