Il y a longtemps que je t'aime

Stille kracht…

Van Prix Renaudotwinnaar Philippe Claudel werden al Sur le bout des doigts en Les âmes grises verfilmd door Yves Angelo. Maar nu ging de zowel bij publiek als kritiek populaire auteur zelf achter de camera staan om zijn eigen scenario te verfilmen. Het lijkt in niets op het werk van een beginneling, maar oogt voldragen, sober en doordacht. Zelf omschrijft Claudel zijn film als een verhaal over de kracht van vrouwen en hun vermogen om zichzelf opnieuw op te bouwen. Het is ook een verhaal over geheimen.

Die geheimen maken van dit aangrijpende drama ook een psychologische thriller, waarvan men de spankracht het best respecteert door niet te veel weg te geven. Dat zou zonde zijn omdat het scenario net zo zorgvuldig omspringt met de bouwstenen van de vertelling.

Na een gevangenisstraf van vijftien jaar komt Juliette (prachtige vertolking van Kristin Scott Thomas) opnieuw vrij. Haar jongere zus Léa (Elsa Zylberstein) biedt haar tijdelijk onderdak in haar gezinnetje (man en twee adoptiedochtertjes). De twee zussen hebben elkaar al die tijd niet meer gezien. Wat is er gebeurd? Wat heeft die scheiding veroorzaakt? Kan die breuk hersteld worden? En wil Juliette dat wel?

Het is dit soort vragen dat spontaan bij de kijker opwelt en waarop de film slechts mondjesmaat antwoord geeft. Niet om er zomaar de spanning in te houden en dan voor een coup de théâtre te zorgen, maar precies omdat dit deel uitmaakt van het verhaal en de psychologie van de personages. Er zijn nu eenmaal geheimen die men niet wil delen, niet kan delen. Soms heeft het leven zo’n klap uitgedeeld dat men zich afvraagt of het nog wel de moeite loont.

Met de casting van Kristin Scott Thomas deed regisseur Claudel een meesterzet. Haar gereserveerde imago past perfect bij dit aangrijpende portret van een murw geslagen vrouw die diep in zichzelf op zoek moet gaan naar de stille kracht die voor een wedergeboorte kan zorgen.

Jan Temmerman in De Morgen van 19 maart 2008