Heavenly Creatures

Gegeven

Heavenly Creatures vertelt een waar gebeurd verhaal, een krimineel faits divers dat in 1954 Nieuw-Zeeland schokte.

De mollige en wat lompe Pauline en de hovaardige en elegante Juliet zijn adolescente meisjes die samen op school zitten in het saaie plaatsje Christchurch. Ze lijken helemaal niet bij elkaar te passen, maar toch worden ze onafscheidelijke vriendinnen. Ze worden tot elkaar gedreven door een rijk fantasieleven, hun afkeer van de domheid van hun omgeving en hun dweepzucht met Mario Lanza. Ze kunnen waan en werkelijkheid niet langer uit elkaar houden en als hun beider ouders samenspannen om een eind te maken aan hun intens geestelijke en fysieke passie, beramen de in het nauw gedreven meisjes de wrede moedermoord waarmee ze de krantenkoppen haalden.

De regisseur

De Nieuwzeelander Peter Jackson is befaamd als regisseur van zombie-splatterfestijnen als Bad Taste, Meet the Feebles en Braindead. Vooral voor Braindead beschikte je als kijker best over een sterke maag. Van enige subtiliteiten was er weinig sprake. Maar wie de film gezien heeft, komt onder de indruk van het technische meesterschap en de vaak scherpzinnige en genietbare humor van deze regisseur.

Met Heavenly Creatures heeft hij zijn werkwijze gewijzigd. Om de authenticiteit van het verhaal te bewaren baseerden Jackson en zijn scenariste Frances Walsh zich op de dagboeken van Pauline Parker (die indertussen bekend is als detectiveschrijfster onder het pseudoniem Anne Perry). Zij interviewden samen de betrokkenen en er werd op de oorspronkelijke locaties gefilmd. Het resultaat is een verrassend gevoelige en poëtische film.

Bespreking

Heavenly Creatures werd geen dokudrama zoals de meeste ‘gebaseerd – op – ware – feiten’ – films. Peter Jackson stelt de intense en vreemde vriendschap centraal en probeert voor de uiteindelijke gruwelijke daad een aannemelijke verklaring te geven. Niet door de twee vriendinnen voor te stellen als psychopaten maar wel als slachtoffers van een bekrompen samenleving waar homosexualiteit taboe is. Om zich af te schermen voor de onverdraagzaamheid en de kortzichtigheid van hun omgeving sluiten Pauline en Juliet zich op in een eigen wereld waarin ze hun verlangens en dromen projecteren. Peter Jackson laat ons op inventieve, knappe manier meekijken in deze betoverende wereld. De ouders blijven karikaturen, we zien ze altijd door de ogen van hun kinderen, maar de twee meisjes worden – mede dank zij de knappe vertolkingen – genuanceerd geportretteerd.

Peter Ceulemans, medewerker KFL-Antwerpen