Happy-Go-Lucky

Hoewel de Britse regisseur Mike Leigh eerder al films met vrolijke titels maakte (Topsy-Turvy, Life Is Sweet, High Hopes), klinkt Happy-Go-Lucky vreemd voor de maker van donkere drama’s als Naked en Vera Drake.
Nog veel verrassender is dat de vlag dit keer perfect de optimistische lading dekt. Geen greintje ironie. Een film van Mike Leigh kan dus ook licht en luchtig zijn. Net als het leven zelf. Soms.

Een vrolijke film, dat kan haast niet anders met een hoofdpersonage dat Poppy heet en dat met een verbluffende naturel en veel charme wordt vertolkt door Sally Hawkins, die eerder dit jaar in Berlijn terecht gelauwerd werd als beste actrice.
Poppy is 30, onderwijzeres en deelt al enkele jaren in Noord-Londen een flat met collega/vriendin Zoe (Alexis Zegerman). Zij is aantrekkelijk, grappig, geniet met volle teugen van het leven en wil graag dat anderen dat ook doen. Poppy giechelt, glimlacht of lacht altijd. Zelfs als ze op de tafel van haar fysiotherapeut ligt nadat ze iets te enthousiast op de trampoline tekeer is gegaan. Zelfs als ze op haar donder krijgt van haar (veel te) rigide rij-instructeur. Zelfs als haar fiets gestolen blijkt, al vindt Poppy het wel jammer dat zij “niet eens afscheid heeft kunnen nemen”.
Van bij de eerste zonnige filmbeelden – Poppy fietst glimlachend door de straten van Londen – straalt ze zoveel energieke levenslust en ongebreideld optimisme uit dat je je als kijker meteen twee bedenkingen maakt. Primo: twee uur in haar gezelschap doorbrengen wordt ongetwijfeld een vermoeiende klus, want van zoveel uitstalling van levensgeluk en positivisme kun je makkelijk depressief worden. En secundo: dit kan niet blijven duren. Er zal meteen wel duidelijk worden dat er van alles mis is met Poppy. Of er zullen straks wel allerlei erge zaken gebeuren, zodat het lachen haar wel zal vergaan. Dit is immers Mike Leigh!

Beide bedenkingen blijken volledig onterecht. Het heeft er dan ook alle schijn van dat de regisseur met deze film een lange neus wilde maken naar de achterdocht, ironie en/of bange voorgevoelens van het publiek. Natuurlijk loopt het levenspad van Poppy niet altijd en overal over rozen. Op school maakt ze zich zorgen over het agressieve gedrag van een leerling.

De rijlessen met die cholerieke en kankerende instructeur testen wel degelijk haar tolerantie­drempel. En bij een familiebijeenkomst is er een scherpe confrontatie met een zwangere zus, die Poppy gebrek aan verantwoordelijkheid en realiteitszin verwijt.

Maar naarmate de film (de eerste die Leigh in widescreen draaide) zich ontwikkelt, begin je steeds meer gesteld te raken op Poppy. Zij is niet zo naïef en onschuldig als je op het eerste gezicht zou denken. En ze is ook niet wereldvreemd, maar heeft voor zichzelf uitgemaakt dat ze het leven wil nemen zoals het komt. En dat er in dat leven, ondanks alle miserie, ook veel leuke, grappige, ontroerende of gewoon onnozele dingen te beleven vallen. En wie dat niet wil accepteren, is een kniesoor.

Tekst bezorgd door Nico Krols, medewerker FilmMagie-Antwerpen

Zie ook FilmMagie nr. 586