Green Card

Cineast: Peter Weir

Peter Weir werd geboren in 1944 in Sydney, Australië. Zijn loopbaan begon bij de Australische televisie. Zijn eerste langspeelfilm THE CARS THAT ATE PARIS (1974) wekte grote belangstelling omwille van zijn eigenzinnige humor. Zijn volgende prent PICNIC AT HANGING ROCK (1975) vestigde de internationale aandacht op de Australische “New Wave” , gekenmerkt door een visuele stijl en een bijzondere belangstelling voor bovennatuurl ijke verschijnselen. Ook THE LAST WAVE (1977) was een bovennatuurlijk drama met verwijzingen naar de Australische aboriginecultuur. Met de oorlogsfilm GALLIPOLI (1981) wees Weir op het mentaliteitsverschil tussen de oude en de nieuwe wereld. THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY (1982) had de staatsgreep in Indonesië tegen het Soekarnoregime als onderwerp. Daarna week de succesvolle Peter Weir uit naar Hollywood. Hij draaide er twee films met Harrison Ford: WITNESS (1985) en THE MOSQUITO COAST (1986) waarin hij zijn Australische thematiek van belangstelling voor buitenissige culturen en verschijnselen trouw bleef. De middelbare- schoolprent DEAD POETS SOCIETY (1989) , een opdrachtfilm, groeide uit tot een van de grootste filmsuccessen van het jaar.

Dit financiële en artistieke succes bood hem de kans een scenario te verfilmen dat hij bij zijn aankomst in Hollywood geschreven had: GREEN CARD (1990) .

Thematiek

In vergelijking met Weirs vorige films is GREEN CARD een luchtige komedie. De film vertelt de belevenissen van de Franse kelner Georges Fauré die illegaal in New York verblijft en via een huwelijk een definitieve verblijfsvergunning hoopt te verkrijgen.

Ook de Amerikaanse Brontë Parrish is tot een huwel i jkscompromis bereid: het trouwboekje biedt haar de kans een appartement met serre te bemachtigen. Georges en Brontë stappen het huwelijksbootje in: hij voor de “green card” , zij voor een ‘ ‘greenhouse” .

GREEN CARD is in de eerste plaats een film over twee tegengestelde karakters : zij is freel en introvert en leeft als alternatieve vegetariër; hij is een echte Bourgondiër en geniet op uitbundige wijze van het leven. Hun “verplicht” samenleven als getrouwd koppel groeit uit tot een amusant spel van schijn en werkelijkheid. Geleidelijk ontdekken ze echter wat hen fascineert in elkaar. Allebei hebben ze een tweede “ik” : zo is de extroverte Georges in feite een onrustige twijfelaar en is de plichtbewuste Brontë eigenlijk een gekwetste vrouw op zoek naar een warme gevoelswereld. In zijn karaktertekening onderstreept de cineast dat de brutale Georges, die rookt en vet eet, in feite “natuurlijker” leeft dan de ecologische Brontë. Georges leeft immers spontaan, zonder motivatie of berekening; Bronte daarentegen past krampachtig ideeën toe die ze uit boeken heeft overgenomen. Brontë en Georges verhouden zich tot elkaar als theorie en praktijk.

Zoals in DEAD POETS’ SOCIETY volgt ook in GREEN CARD een snel wendbare camera de personages in hun acties. Dit gebeurt zo soepel dat acties en gevoelens samenvloeien tot één wemeling en warreling van gebeurtenissen, van vragen en antwoorden. Bovendien wordt het tempo heel hoog gehouden. Je krijgt ternauwernood tijd om een moment na te denken over een voorval of dialoog of het volgende evenement eist al je aandacht op.

Ook de muziek speelt in deze film van Peter Weir een grote rol . De ogenblikken waarop de relatie tussen Georges en Brontë gestalte krijgt, worden begeleid door kosmisch klinkende muziek van Enya : grensoverstijgende muziekklanken om de liefde tussen twee totaal verschillende mensen te vertolken, mensen die over de hindernissen van scheidende wetgevingen elkaar toch vinden.

samengelezen door Dirk Michiels, medewerker KFL—Antwerpen