Goodbye Julia

Zinderende thriller als boetedoening voor Soedanese tragiek

De regisseur verwerkt zijn schuldgevoel over de Soedanese burgeroorlog in een even persoonlijke als politieke thriller vol schokkende geheimen die constant dreigen uit te komen.

Het dak lekt in het huis van Mona en Akram in Khartoum. Dat terugkerende beeld kondigt aan hoe de geheimen van het Noord-Soedanese echtpaar ook hun weg naar de oppervlakte zullen vinden. Wanneer Mona onrechtstreeks de dood van de man van de Zuid-Soedanese Julia veroorzaakt, blijft die laatste zonder inkomen achter. Gedreven door schuldgevoel neemt Mona haar aan als inwonende meid. Dat is tegen de zin van Akram, die zuiderlingen als wilden ziet.

Mona’s boetedoening weerspiegelt die van de Noord-Soedanese regisseur Mohamed Kordofani. Toen hij besefte dat zijn geërfde racisme mee verantwoordelijk was voor de afscheiding van Zuid-Soedan in 2011, vertaalde hij dat naar deze even persoonlijke als politieke parabel. Maar dankzij de glorieus belichte gezichten, gestileerde taferelen en elegante kostuums, heeft Goodbye Julia meer weg van een strakke 80’s thriller, dan van een grijze geschiedenisles.

Kordofani biedt een bredere inkijk in het voortdurende Soedanese conflict, maar verliest nooit de intieme dilemma’s van zijn personages uit het oog. Het is kritiek dat hun leugens overeind blijven, en dat is belangrijker dan wat er op nationaal niveau gebeurt. Julia beschermt haar eigen veiligheid en die van haar zoontje, Akram bewaakt zijn reputatie en Mona haar verborgen passies. Al hun geheimen zijn van levensbelang.

Terwijl de twee vrouwen als vriendinnen naar elkaar toe groeien en met de présence van supersterren het scherm vullen, blijft hun relatie geworteld in ongelijkheid. Mona profiteert nu eenmaal van de racistisch ingerichte samenleving, hoe graag ze het tegendeel ook wil bewijzen. Hoe verder ze hun verschillen wegduwen, hoe sterker de spanning opbouwt. En hoe duidelijker het wordt dat iedereen tegelijkertijd goed én slecht kan zijn. Wat deze Soedanese nagelbijter dan weer veel universeler maakt dan je eerst zou denken.

Fien Meynendonckx in De Standaard, 13 juni 2024