Fried Green Tomatoes

Regisseur en scenario

Regisseur Jon Avnet heeft al een mooie carrière achter de rug als producent en T.V.-regisseur.  Met Fried Green Tomatoes at the Whistle Stop Café debuteert hij op het bioskoopscherm.  Met vaardige hand bespeelt hij in deze film gevoelige snaren.  Daar stond het scenario en boek van Fannie Flagg trouwens borg voor.  Deze voormalige Texaanse schoonheidskoningin, stelt in haar romans de teloorgang van de traditionele cultuur van de “Deep South” centraal en houdt een pleidooi voor de vrouw, die in dit patriarchale zuiden het heft in eigen hand durft te nemen.  Nostalgie naar de tijd dat verdriet en vreugde nog vanzelfsprekend waren en niet weggestopt onder een dikke wollen deken van welvaart en welzijn, vormt de raamvertelling van haar populaire verhalen.

Gegeven

Evelyn, een huisvrouw in midlife-crisis, komt tijdens een bezoek aan een bejaardentehuis toevallig in contact met de praatgrage Ninny.  De oude vrouw vertelt haar over Idgie, een meisje dat zij in haar jeugdjaren in Alabama leerde kennen.  Geboeid door het verhaal, keert Evelyn weldra wekelijks op bezoek om het vervolg te horen.  Geleidelijk begint ze zich te spiegelen aan de ondernemende Idgie en neemt ze de goede raad van Ninny ter harte om zich te emanciperen en zo haar levensproblemen te overwinnen.  Evelyns bewustwordingsproces dient als omkadering voor tal van anekdotes uit het Whistle Stop Café, dat door Idgie en haar vriendin Ruth in de jaren ’30 gerund werd.

Bespreking

Het Amerikaanse Zuiden van weleer is een rijke bron voor mondelinge en schriftelijke overlevering.  De film staat dan ook in een lange traditie van doorgaans hartverwarmende, soms oversentimentele vertellingen over eigenzinnige heldinnen, brute mannen, gewelddadige Klansmen, trouwe zwarte bedienden en vaak hard labeur.

Fried Green Tomatoes, genoemd naar het gerecht dat in het Whistle Stop Café geserveerd wordt, past met zijn vriendelij­ke, menslievende en lichtidealiserende toon in deze traditie.  Slechts zijdelings worden problemen als racisme en vrouwenon­derdrukking aangestipt.

De prent hoort tot wat men in Hollywood een “feel good movie” heet: te catalogiseren onder de noemers “hartverwarmend”, “intimistisch” of “vertederend”.

Toch is Fried Green Tomatoes een pareltje in het genre.  Cineast Avnet vermengt op ingenieuze wijze de verhalen van Ninny met de levensproblemen van Evelyn.  Tegelijkertijd biedt hij beide perioden, de jaren ’30 en het huidige Amerika be­staansrecht.  Elk verhaal uit Fried Green Tomatoes wordt volledig uitgediept met levendige details en met een schitte­rende karaktertekening van de vier vrouwen.

Als nevenonderwerp loopt ook het voedselthema als een rode draad door de film: van de aantrekkelijke gerechten die in het café worden bereid tot de dwangmatige consumptie van chocolade­repen door Evelyn. (2)

De dialogen, de sfeerschepping en vooral de vertolkingen getuigen van hoge kwaliteit.  Fried Green Tomatoes is in de eerste plaats een actricefilm: hij ontroert door de intense vertolkingen van Masterson en Parker in de flashbacks en door de indrukwekkende présence van Tandy en Bates in de raamver­telling.

samengelezen door Dirk Michiels, medewerker van KFL – Antwerpen