Frantz

François doet het met ‘Frantz’ in het Duits : oorlog brengt alleen kommer en kwel

Er moeten films over de oorlog blijven gemaakt worden om ons aan de zinloosheid van het bloedvergieten te herinneren. Aan het uitdeinen van de pijn en het verdriet. Want zij die achterblijven hebben ook vaak geen leven meer. De eerste zwart-wit prent, dan nog hoofdzakelijk in het Duits, waar de Franse regisseur François Ozon mee uitpakt, is een film met een pacifistische boodschap waar de wereld meer dan ooit nood aan heeft. Een liefdevolle prent over de pijn van het vijandig zijn.

Een vrije bewerking van ‘Broken Lullaby’ (1932) van Ernst Lubitsch, dat op zich een bewerking was van een toneelstuk van Maurice Rostand waarvan de titel de plot van deze film verraadt. Ozon kiest een andere invalshoek en maakt het verhaal dat zich afspeelt in 1919 nog rijker. Een jaar na het einde van de eerste wereldoorlog heeft het leventje zijn gewone gangetje hernomen. Maar het liefje van de Duitse soldaat die tijdens W.O. I aan zijn einde kwam, denkt er niet aan een nieuw leven te beginnen. Ze woont haast op het graf van haar overleden geliefde. En ook zijn ouders sleuren zich door het bestaan. Wanneer plots een vreemde man opdaagt bij het graf van hun jongen, komt er enige afleiding in hun zorgelijke bestaan. De man blijkt uit Frankrijk te komen. In Duitsland zit de haat voor de vijand nog diep. De goegemeente spuwt hem uit. Maar wie treurt om één van hen is ook een vriend. En dus gaan er deuren open. Wie is die mysterieuze man? En hoe heeft hij Frantz gekend?

Ozon laat ons raden. Laat zijn personages raden. Speelt een spel met waarheid en fictie. In een ritme en een stijl uit vervlogen tijden toen de filmtaal anders en daarom niet minder efficiënt was, heeft hij het over pijn en verdriet en hoe fictie soms een verzachtend middel kan zijn. Pierre Niney (‘Yves Saint Laurent’) zet als Adrien Rivoir een man neer met een sterke vrouwelijke kant, zoals we die wel vaker zien in films van Ozon (‘Sous Le Sable’, ‘8 Femmes’, ‘Potiche’). Maar niets is wat het lijkt. Tenzij Paula Beer, die in de gedaante van Anna Hoffmeister mag kruipen, een van de mooiste vrouwenrollen neerzet die we tot nu toe gezien hebben in het werk van de filmmaker die vrouwelijke invalshoeken vindt waar anderen niet zoeken.

Door Kurt Vandemaele DM online – 07 september 2016

Zie ook FilmMagie nr. 667