| Italië, Frankrijk, 2016 | 131 minuten - FilmMagie nr. 670 | |
| Regie: | Marco Bellocchio | |
| Met: | Bérénice Bejo, Emmanuelle Devos, Valerio Mastandrea, Guido Caprino, Barbara Ronchi, Fabrizio Gifuni, e.a. | |
| Scenario: | Valia Santella, Edoardo Albinati, Marco Bellocchio, naar de roman van Massimo Gramellini | |
| Fotografie: | Daniele Ciprì | |
| Montage: | Francesca Calvelli | |
| Muziek: | Carlo Crivelli | |
| Prijzen: | Diverse prijzen en nominaties (BIFEST, Gent, ...) | |
| Links: | IMDB | |
Wat als verdriet niet wil slijten? De Italiaanse cineast Marco Bellocchio ontroert zonder in onze emoties te porren.
Hij is negen wanneer zijn moeder plots sterft, maar dertig jaar later gaapt dat
verdriet nog steeds als een open wonde. En de vragen waarmee hij achterbleef,
durfde hij nooit te stellen. Met Fai bei sogni verfilmt de Italiaanse cineast
Marco Bellocchio de gelijknamige autobiografie van Massimo Gramellini, die lange
tijd als journalist aan de slag was bij de Italiaanse krant La Stampa. Zijn
verhaal wist in zijn thuisland heel wat harten te beroeren – meer dan een
miljoen exemplaren ging over de toonbank.
In handen van een mindere regisseur had het een tranerige adaptatie opgeleverd,
maar een grootmeester als Bellocchio staat niet toe dat een film gaat kleven als
stroop. Fai bei sogni is een intiem en sober portret, zij het sterk emotioneel
geladen.
Zijlijn
De film toont Massimo (Valerio Mastandrea) als de journalist die zijn blik op de
wereld richt – hij trekt zelfs naar oorlogsgebied. Emotioneel blijft hij echter
op elk terrein, ook in zijn persoonlijk leven, aan de zijlijn. Angstig om een
nieuw verlies waarvan hij niet hersteld zou raken. Zijn vader is even
afstandelijk, terwijl de innige band met zijn moeder hem bijna had verstikt.
Het oeuvre dat Bellocchio de voorbije vijftig jaar bij elkaar filmde, schonk wel
vaker aandacht aan prangende familiebanden. Vaak was er een link met een
maatschappelijke of ideologische kwestie. In 1965 brak hij door met I pugni in
tasca, waarin een jongeman radicaal kapt met zijn familie. Die film werd later
beschouwd als de voorbode van de vlammende studentenprotesten van 1969.
Bellocchio groeide in geen tijd uit tot een festivallieveling. Zesmaal maakte
een van zijn films kans op de Gouden Palm.
In Fai bei sogni schemert de Italiaanse geschiedenis hooguit op de achtergrond.
De aandacht ligt op Massimo’s naar binnen gekeerde bestaan. In beelden die soms
warm en nostalgisch zijn, dan weer kilte oproepen, voert de film je heen en
terug tussen kindertijd en volwassen jaren. Een onuitgesproken gevoel van
wanhoop is een constante. Emmanuelle Devos en Bérénice Bejo weten dat te
counteren met warme vertolkingen.
Dat de film niet bezwijkt onder het gewicht van zo’n heftig thema, bewijst andermaal Marco Bellocchio’s vakmanschap.
Ruben Aerts in De Standaard - 13 december 2016