Evita

Regisseur

De Britse regisseur Alan Parker is met Evita aan zijn twaalfde bioscoopfilm toe.  In het verleden schreef hij al successen als midnight express, come see the paradise, shoot the moon, birdy, mississippi burning, angel heart road to welville, en de muziekfilms bugsy malone, the wall, fame en the commitments op zijn naam.

Al in 1976 sprak de regisseur ervan de pas voltooide musical van Webber en Rice te verfilmen.  De realisatie van het project liet 20 jaar op zich wachten.  Intussen passeerden vele potentiële regisseurs de revue (van Ken Russel, Francis Coppola en Franco Zeffirelli tot Oliver Stone), maar het idee kwam toch weer terug bij Parker.  Voor de hoofdrol waren talrijke sterren getipt (van Faye Dunaway over Raquel Welch, Bette Midler, Pia Zadora tot Meryl Streep en Michelle Pfeiffer).  Uiteindelijk bleek de rol Madonna op het lijf geschreven.

Veertig miljoen dollar en veertig duizend figuranten voor opnamen in Engeland, Hongarije en Argentinië werden vrijgemaakt om deze massaproductie te realiseren.

Gegeven

De musical verhaalt het leven van de in Argentinië legendarisch geworden echtgenote van president Juan Peron.  Deze Eva Maria Duarte, geboren in de pampa als dochter van een landeigenaar, week uit naar Buenos Aires om er een populaire radio-actrice te worden en later vriendin en vrouw van de president.  Ze werd de stuwende, propagandistische kracht achter zijn beleid, tot ze in 1952 op 33-jarige leeftijd aan kanker overleed. (1)

Alhoewel er voor politieke bespiegelingen weinig plaats is in dit muzikaal verhaal, roepen de makers Evita wèl ter verantwoording voor de corruptie en hypocrisie van het Peronregime via de figuur van de revolutionair Che, die Evita’s leven becommentarieert. 

Bespreking

Evita is een zang- en dansfilm, en Madonna overtreft zichzelf.  Ze tangoot, walst, rockt en schuifelt als een ballroomkoningin, terwijl haar stem meer bereik en meer volume lijkt te hebben dan op haar reguliere cd’s.  Don’t cry for me, Argentina, het themanummer van de musical, brengt ze iets gedragener en minder helder-fragiel dan Julie Covington twintig jaar geleden, maar in de andere solo-nummers en duetten doet ze zelfs vergeten dat het muzikale idioom van Lloyd Webber af en toe gedateerd is.

Toch is Evita geen one-woman-show van Madonna.  Zonder de inbreng van Alan Parker had de film helemaal kunnen verdrinken in clichés en sentiment.  Gesteund door het grootkapitaal van Hollywood en de ervaring opgedaan bij pink floyd – the wall maakte Parker van evita een wervelend visueel spektakel, waarin duidelijk ook de hand van zijn coscenarist Oliver Stone zichtbaar is.  De cameravoering is bezeten, het tempo ligt hoog. Op cruciale momenten wordt er suggestief heen en weer geschoten tussen heden en verleden.  De kijker wordt overdonderd met perfect gechoreografeerde en geënsceneerde sequenties, of het nu een wals van Che en Evita door de slachthuizen en sloppenwijken van Buenos Aires is, of een variéténummer met marcherende soldaten en douchende kadetten.  Zo werd evita een cinematografisch ballet vol aansprekende bijna-kitch. (2)

Parker weet met Evita te overtuigen, al geldt voor geluid en beeld dat je als kijker bestand moet zijn tegen een overdosis pathos. (3)

Al na twintig minuten, wanneer de bliksemcarrière van de latere presidentsvrouw Evita Peron samengebald wordt in drie wervelende liedjes met stijlvolle dans en snelle scènewisselingen, geef je je gewonnen.  Alan Parkers verfilming is een artistiek succes. (2)

Bronnen

(1)                   Volkskrant 19.12.96
(2)                   NRC Handelsblad 18.12.96
(3)                   Algemeen Dagblad 19.12.96

 Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen