Everyone says I love you

Het verhaal en de musical

Met deze film bewijst Woody Allen weer zijn vakmanschap in het portretteren van de chaotische toestanden van een familie in New York.  Een telkens weerkerend thema is het huwelijk, het verliefd én afgewezen worden, de hoop en de ontgoocheling.  Dit alles zonder zwaarmoedig te worden, integendeel, de spitse dialogen en de soms wat zwarte humor relativeren veel.

Deze prent doorloopt alle seizoenen en speelt zich af in drie tot de verbeelding sprekende steden: het neurotische New York, Parijs, de stad van schrijvers en van eenzaamheid, ook van verzoening, en Venetië, de plek om verliefd te worden.

Het gezin van Joe (W. Allen) is uiteengevallen.  Zijn vrouw Steffi (G. Hawn) en hun dochters verblijven in New York.  Hij zelf woont en schrijft in Parijs, je ziet een prachtshot van hem, eenzaam wandelend – het obligate stokbrood onder de arm – met de sombere torens van het Palais de Justice op de achtergrond.

Zijn vrouw is inmiddels hertrouwd met een succesvolle advocaat  Bob (A. Alda) die zelf ook kinderen heeft, een dochter Skylar en een zoon, Scot.  Dit nieuwe gezin is rijk en denkt ‘democratisch’, wat wij links zouden noemen.  Alleen Scot is overtuigd ‘republikeins’, rechts dus.  De moeder organiseert culturele evenementen en ijvert voor een humanere behandeling van misdadigers, en voor de rehabilitatie van een crimineel.  Ze nodigt deze Ferry zelfs uit op een feestje ter gelegenheid van de verloving van Skylar.  Deze gaat trouwen terwijl Djuna, bijgenaamd D.J. – die overigens als een volleerde discjockey het verhaal aan elkaar praat – bij hoog en bij laag zweert dat ze nooit trouwen zal.  De twee andere meisjes, Laura en Lane, zijn nog in de giechelperiode en Scot houdt het bij de gevestigde waarden: het recht om wapens te dragen en bidden op school.  Voeg hierbij nog een seniele grootvader en een hitleriaanse huishoudster en de chaos kan beginnen.

Een mooi nummer en betoverende lentebeelden van New York openen de film en alles gaat over de liefde.  Iedereen ziet iedereen graag.  Joe duikt plots op in New York want hij heeft zijn zoveelste vriendinnetje zien vertrekken.

Met DJ trekt hij in de zomer naar Venetië waar hij verliefd wordt op Von (Julia Roberts) – wie zou dat niet worden? -.  DJ, die heimelijk de gesprekken van Von heeft afgeluisterd bij de psychiater – een ‘shrink’ mag niet ontbreken in een Allenfilm – geeft hem alle tips die nodig zijn om Von te veroveren, wat ook nog lukt.

In de herfst blaast Skylar haar huwelijk met Holden af om met de vrijgelaten boef, Ferry,  een romance te beginnen.  Dit leidt tot een hilarische slapstickscène.

In de winter viert de hele familie samen Kerstmis in Parijs.  Von verlaat Joe en Allen is weer de vertrouwde zieligaard.  Heel romantisch, zonder melig te zijn, verzoent hij zich met zijn ex.  Dit einde is geen stroperigheid of zelfs maar belerend, alleen een bitterzoete kijk op het leven, het huwelijk en de vriendschap.
Te midden van deze chaos, want iedereen wordt verliefd of ten minste toch in verwarring gebracht, brengen musicalfragmenten een rustpunt.  Er zijn schitterende dansacts, bij de juwelier, in het hospitaal, zelfs de overledenen dansen – letterlijk een geestig nummertje – en jawel, de Marx  Brothers zingen in het Frans. 

Knipogen        Eén bekende song, I’m thru with love, (uit some like it hot) wordt talloze keren herhaald, ook magisch en spectaculair gedanst door Goldie Hawn aan de oevers van de Seine.  Er zijn ook verwijzingen naar de Ziegfield Follies, de musicals van de jaren ‘50.  De rol van DJ als koppelaarster in Venetië doet denken aan hello dolly, de Halloweenscène, gespeeld door kinderen doet denken aan a star is born (Judy Garland versie).  Doe de moeite de Engelse tekstversie te volgen, de inspanning loont.  Tracht ook eens te tellen hoeveel bekende gezichten opduiken in onbetekenende, nietszeggende rolletjes.

Veel plezier met deze grappige prent, die niet alleen het stof blaast van het musicalgenre maar het ook een nieuw elan geeft.

Jan Jacobs, medewerker KFL-Antwerpen