Summer 1993 (Estiu 1993)

Erg knap, hoe uit de verschillende gezichten van de jonge actrice een getraumatiseerd personage wordt gekneed. Regisseur Carla Simón baseerde Summer 1993 op een turbulent moment uit haar eigen jeugd.
‘Waarom huil je niet?’, vraagt een jongetje aan de 6-jarige Frida, aan het begin van Summer 1993. Het meisje, voor zich uit starend met de ernstige, droeve blik die ze vrijwel de hele film zal houden, zwijgt. Als toeschouwer heb je nog geen idee waarom het meisje überhaupt zou moeten huilen. Ze lijkt het in elk geval niet te willen, of niet te kunnen.
Langzaam wordt duidelijk wat er aan de hand is. Na haar vader heeft Frida (Laia Artigas) ook haar moeder verloren. Terwijl ze bij opa en oma in Barcelona woont, zal Frida volgens haar moeders wens naar een oom en tante op het platteland verhuizen. Ongevraagd wordt ze in de schoot van een nieuw leven geworpen, een drastische overgang.
De Catalaanse regisseur Carla Simón baseerde Summer 1993 (Estiu 1993) op een turbulent moment uit haar eigen jeugd. Een periode, zo schrijft ze in de persmap, die ze zo vaak heeft naverteld dat die mythische proporties begon aan te nemen en de basis vormde voor een film. Je kunt merken dat Simón weet waarover ze het heeft. Haarfijn legt ze de spanningen bloot die Frida’s komst in het nieuwe gezin veroorzaakt. Minstens zo subtiel wordt de groeiende verstandhouding tussen de nieuwe zusjes gadegeslagen, of toont Simón hoe Frida stilletjes hongert naar affectie en ouderliefde.
(…) De film, waarmee Simón op het filmfestival van Berlijn onder andere de prijs voor het beste debuut won, volgt soms (…) keurig het stramien van het rouwverwerkingsdrama (…). Vooral het slotbeeld (…) rondt het geheel vrij bedacht af. Op zulke momenten beziet Simón haar persoonlijke geschiedenis net iets te veel met een psychologiserende, literaire blik. Gelukkig voelt Summer 1993 verder heel vanzelfsprekend aan en weet Simón menig dramatische valkuil behendig te omzeilen.
En wat een verschijning is Laia Artigas als Frida. In de op natuurlijk licht stuttende close-ups van cameraman Santiago Racaj heeft ze vaak iets engelachtigs, met haar krullen en serene oogopslag. Als Frida uit haar schulp kruipt, zie je bijna niet aankomen dat er in dat teruggetrokken meisje ook een jaloers, manipulatief of ronduit onmogelijk kind schuilt. Erg knap, hoe Simón uit de verschillende gezichten van haar jonge actrice een getraumatiseerd, bijzonder menselijk personage kneedt, dat je vrijwel direct in je hart sluit.

Kevin Toma in de Volkskrant, 20 Jul. 2017, Page 41

Zie ook FilmMagie nr. 676