De smaak van kers - Ta’m e guilass

Regisseur

Abbas Kairostami werd in 1940 in Teheran geboren. Hij volgde een opleiding tot kunstenaar aan de faculteit Schone Kunsten in de Iraanse hoofdstad. Als documentarist en fictiefilmer volgt hij een eigen pad. Alhoewel de Iraanse autoriteiten zijn filmprojecten niet gunstig gezind zijn, slaagt Kiarostami erin met weinig geld en beperkte technische middelen een filmoeuvre op te bouwen, dat internationaal gelauwerd wordt.

Filmografie     1976  mosafer – De passagier

1985  avvaliha – Leerlingen uit de eerste klas

1986  kelid – De sleutel

1988  khamye doost kojast – Waar is het huis van mijn vriend?

1989  kloz ap – Close up

1991  zondegui va digar hitch – En het leven gaat voort

1994  zire darakhtan zeyton  –  Tussen de olijfbomen

Gegeven

In zijn jeep rijdt een vijftigjarige man rondjes in een dorre woestijnstreek, waar druk gebouwd wordt. Hij is levensmoe en wil zelfmoord  plegen. Alle mannen die hij om een goedbetaalde vriendendienst vraagt, proberen hem van zijn plan af te houden. Noch de Koerdische soldaat of de Afghaanse student in de theologie slagen erin hem te overtuigen van de amoraliteit van zijn wens tot zelfmoord. Alleen een oude Turk die dieren opzet in een museum en hem vertelt hoe heerlijk de smaak van de moerbezie is schijnt indruk op hem te maken…

Bespreking

Qua stijl lijken de films van Kiarostami net reportages. De cineast regisseert in een sobere, eenvoudige stijl en laat het filmgegeven koorddansen op de grens tussen schijn en werkelijkheid. Op het einde van de film meldt de regisseur trouwens met een megafoon dat de filmopnamen erop zitten: het was maar een verhaal, het gewone leven gaat weer zijn gang.

Deze ‘film in de film’-structuur belet echter niet dat Kiarostami er kundig in slaagt het gegeven uit te bouwen tot een existentiële parabel. In dat opzicht vormt de smaak van kers met Kiarostami’s vorige films en het leven gaat voort en tussen de olijfbomen een trilogie over leven en dood. Het gemeenschappelijke thema van de triptiek is het leven als celebratie van het bestaan in contrast met de dood.

Wat de filmopbouw betreft keert het ‘film in de film’-procédé zowel in tussen de olijfbomen als in de smaak van kers terug.

Kiarostami’s smaak van kers is doordrenkt van poëzie – het geluk verscholen in de kleine dingen van het leven -, al reist de dood mee.

Dirk Michiels, medewerker KFL-Antwerpen