Corpus Christi

Een detective wordt moordenaar, een scheikundedocent drugsbaron. Er zijn veel films over mannen die het tegenovergestelde blijken van wat ze pretenderen. In een vertelling over ex-gevangene Daniel (Bartosz Bielenia), die na zijn vrijlating door zowel toeval als bedrog priester wordt van een kleine gemeenschap, keert Corpus Christi dit bekende uitgangspunt om.

Maar de nieuwe film van de Poolse filmmaker Jan Komasa (Suicide Room, Warsaw 44) gaat niet zozeer over een man die het rechte pad vindt, noch over een man die niet is wie hij lijkt. In een gelaagd portret van een man, een dorp en een land geplaagd door het verleden, daagt de film uit om te reflecteren op de paradoxen van het menselijke bestaan.

Corpus Christi neemt de tegenstellingen in de uitspraak ‘het lichaam van Christus’ serieus en wisselt tussen ascetisme en bevrediging. Er zijn scènes vol excessief geweld en vol religieuze bezinning. Soms lijkt de film te vragen om rustige reflectie, dan weer houdt het absorberende drama je op het puntje van je stoel. We zien Daniel, gekleed in het wit en met betraand gezicht een stoet rouwende dorpelingen leiden; het volgende moment danst hij, sigaret in de hand, in een zwart trainingspak op technomuziek.

“Waarom zijn we hier eigenlijk?” vraagt de jonge priester tijdens een preek aan zijn nieuwe parochie. “God is immers ook buiten.” Het is een simpele vraag die de meeste gelovigen, zo betoogt de film, uit het oog zijn verloren. De getatoeëerde ex-gevangene Daniel drinkt, rookt en is niet celibatair, maar maakt dat hem ook minder geschikt? Zo bevraagt Daniels bestaan een samenleving die leunt op conventies om de worsteling met zichzelf niet aan te hoeven gaan.

Roosje van der Kamp in Het Parool, 7 oktober 2020

Ook in FilmMagie nr. 708