Cold Fever

Situering

Waarom een film maken over een Japanner in IJsland? Antwoord van de regisseur: “Japan heeft veel gemeen met mijn geboorteland IJsland. Het zijn beide vulkanisch gevormde eilanden, waar de visserijsector en de zeevaart economisch zeer belangrijk zijn. In beide landen vindt men dezelfde fascinatie voor krijgers, heksen en geesten van allerlei soort. ”

Inspiratie en aanleiding was een nieuwsreportage op tv. In 1984 waren twee Japanse wetenschappers tijdens een expeditie in IJsland om het leven gekomen toen ze met hun auto in een rivier terecht kwamen. Zeven jaar later kwam hun familie uit Japan overgevlogen om hen de laatste eer te bewijzen.

Scenario en inhoud

Producent Jim Stark en regisseur Fridriksson schreven samen het scenario. Het verhaal begint in Tokyo. Daar maken we kennis met Hirata, een jong kaderlid van een groot Japans visbedrijf. Hij heeft plannen om zijn vakantie op Hawaï door te brengen. Maar zijn grootvader herinnert hem eraan dat Hirata’s ouders nog steeds op de traditionele herdenkingsceremonie wachten. Ze zijn jaren geleden in het verre IJsland bij een ongeval omgekomen. Na wat tegenstribbelingen kiest Hirata toch voor de reis naar het winterse IJsland.

Betekenis

De film beschrijft de helse tocht naar het noorden van IJsland. We leren daarbij, op een speelse manier, veel over IJsland. Naast de oppervlakte van het eiland (103000 km ² / België 30000 km ² ) en het aantal inwoners (260000 / België ± 10 miljoen), vernemen we ook andere wetenswaardigheden die we in geen enkele encyclopedie vinden: de eetgewoonten, de muziek en de mysterieus-magische levenssfeer. In COLD FEVER spelen niet enkel koude, sneeuw en wind (COLD) de hoofdrol; ook het doorzettingsvermogen (FEVER) van de Japanner om zijn edel doel – de uitvoering van de ceremonie – te realiseren is zeer belangrijk.

COLD FEVER is de eerste IJslandse film die in de winter op locatie gedraaid werd. In feite is het een stapelgek idee om een road-movie te maken in een landschap met onberijdbare wegen waarlangs richtingaanwijzers staan met onheilspellende waarschuwingen zoals ‘Does anybody know you are going this way?’ De reis zelf is een opeenvolging van anekdotes van verschillende aard: soms sprookjesachtig, dan weer poëtisch. Ze bevatten meestal droge, absurde of sympathieke humor.

Roger Maquoi, medewerker KFL-Antwerpen